Hlín - 01.01.1960, Blaðsíða 102
100
Hlín
mest, er fyrir griðunum hafði sagt. Þá mælti Grettir:
„Gerið greiðlegt fyrir mér, hvat yðr býr í skapi; því at
eigi sit ek lengi klæðlauss; eigi þér miklu meira í hættu
enn ek, hvárt þér haldið grið yðar eða eigi.“ Þeir svöruðu
fá, ok settust niðr. Þórðarsynir og Halldór mágr þeira
tóku nú tal með sér. Vildu sumir halda griðin, enn sumir
eigi. Hnippaði hverr kolli at öðrum. Grettir kvað vísu:
Dulizk hefir margr í morgin
menja runnr við kunnan;
renna víst á runna
rannsíma tvær grímur.
Skotit es heldr fyr hölda
hvassorða leikborði;
öld bilar orð at halda;
alt dró slafr af Hafri.
Þá mælti Tungu-Steinn: „Þykki þér svá vera, Grettir;
eða hvat munu þeir af ráða, höfðingjarnir? Enn satt er
* þat, at þú ert afbragðsmaðr fyrir hreysti sakir, eða sér þú
eigi, at hverr þeira kjár nefinu at öðrum?“ Grettir kvað
þá vísu:
Heldu hlakkar tjalda
hefjendr saman nefjum,
Hildar veggs ok hjoggust
hregg-Nirðir til skeggjum;
ok geðstrangir gengu
— griða tóku at iðrask —
Svafnis látrs í sveitir
sviftendr, es mik kendu.
Þá mælti Hjalti Þórðarson: „Eigi skal svá vera,“ segir
hann; „lialda skulu vér grið vár, þó at vár hafi orðit hygg-
indismunr; vil ek eigi, at menn hafi þat til eftirdæma, at
vér sjálfir höfum gengit á grið þau, sem vér höfum sett
og seld; skal Grettr fara liðugr þangat sem hann vill, ok
hafa grið til þess, er hann kemr aftr ór þessarri ferð; eru
þá úti þessi trygðamál, hvat sem í gerist með oss.“ Allir