Hlín - 01.01.1960, Side 106

104
Hlin
við. — Öll þil eru rauðmáluð og engu minna virðist vand-
að til útihúsa að sínu leyti en íbúðarhúss. — Handaverk á
þessum bæ einkennast af því tvennu, sem mjer virðist
setja svip á Vopnafjarðarbygð meira en flest, ef ekki öll
bygðarlög, er jeg hef sjeð á landi hjer: Myndarskap og
snyrtimensku. Það mætti reyndar bæta við smekkvísi. —
Maður kemur í margar sveitir hjer á landi, þar sem mik-
ill myndarbragur er á handaverkum, en það skortir
kannske nokkuð á smekkvísi og snyrtimensku. — Jeg
myndi segja, að handbragð á girðingum hjá stórbændun-
um í Eyjafirði tæki t. d. ekki fram því, sem algengt er
rjett hjá austfirskum kotbændum! En girðingar hef jeg
sjeð jafnbestar í Vopnafirði í íslenskum sveitum. —
Hvernig frágangur er á þessu sjerstæða, íslenska fyrir-
bæri — gáddavírsgirðingunni — hlýtur furðumikið að
móta svip á mannaverkum í íslenskum sveitum, því það
er svo mikið af þessu!
En ekki meira um gaddavír! Höldum áfram ferðinni
i'it Vopnafjörð: Við svo að segja hvern bæ út Hofsárdal
förum við fram hjá þessum einstæðu hliðum við heim-
reiðarnar, með bæjarnafnið í grindinni, og sömu ein-
kennin blasa við, þegar litið er heim á bæina: Reisuleg
íbúðarhús og peningshús og stór, samfeld tún.
Mjer verður ógleytmanleg kvöldstund, er við tveir
komum að pi'estssetrinu á Hofi í sláttarlokin s.l. haust. —
Það var farið að rökkva, himinn alheiður, kyrð kvöldsins
alger, hinar mjúku línur í liólóttu valllendistúninu ein-
kennilega róandi: Hús og umgengni vafið hinni vopn-
firsku snyrtimensku, eins og hún getur mest orðið. Það
var enginn inni í bænum er við ferðafjelagarnir kvödd-
um dyra, en við heyrðum fljótt mannamál niðri á túni.
Þar hittum við svo hin öldruðu prófastslijón, sem voru
að Ijúka við að taka saman síðustu hána á þessu hausti. —
Þessi kvöldmynd af íslenskri sveit á liausti mun fylgja
mjer ætíð, og prófastshjónin, síra Jakob Einarsson og
Guðbjörg Hjartardóttir, verða tákn um það, hvernig