Hlín - 01.01.1960, Síða 126

124
Hlín
Smáar reyksúlur stigu víða upp í loftið, og þá komu í ljós litl-
ar, hvítleitar þústur og menn fóru að sjást á reiki. Þetta voru
tjöldin, sem engjafólkið bjó í, meðan engjaheyskapurinn stóð yfir.
Það hitaði sjer þarna morgunkaffið í útihlóðunum.
Tjöldin voru saumuð úr stórum strigapokum, sem korn var flutt
inn í á þeim dögum. — Sum voru nokkuð hvít, sem lengi höfðu
þolað viðrun regns og sólar, en þau nýrri voru dekkri, en gegndu
þó sama starfi. — Þessi ljelegi bústaður var þreyttu fólki sannur
griðastaður, og mikið lögðu menn á sig til að eignast hann, en svo
var nú ekki öllum hátt hossað á þeim dögum. — En nú tók starfið
að kalla, . reykjarsúlurnar fóru að dvína, menn voru búnir að
hressa sig á blessuðu kaffinu og tilbúnir að vinna dagsins önn. —
Það blikaði á Ijái og hrifusköft, sumir rjeðust að sátunum, sem
teknar voru saman í gærkvöldi, aðrir náðu í hesta, lögðu á reið-
inga og hjeldu af stað. — Bindingshjúin voru farin fyrir löngu,
og skömm þótti að íáta þau bíða.
Það var alveg ótrúlegur fjöldi af mönnum og skepnum, sem
spratt upp til að starfa við heyöflunina, þennan bjarta ágústdag.
Litla, kolsverta smalatíkin, hún Hrefna, rak upp bofs og neri
sjer við fætur stúlkunnar. — Hún var ekki vön því, að þær sætu
svona lengi kyrrar, þegar þær voru að smala.
Stúlkan hrökk upp af leiðslunni, sem hún dvaldi í, og hrópaði:
„Hamingjan hjálpi mjer!“ — Hún hljóp sem fætur toguðu vestur
á holtið hjá kúalágunum, en engin ær sást. — Henni hitnaði um
vanga og þrengdi svo undarlega að hjartanu, en hún hægði ekki á
sprettinum. Ærnar varð hún að finna. — Þegar suður í skarðið
kom, heyrði hún hvelt, en fremur dimt, hóað. — Hún snarstansaði,
enda að springa af mæði. — Maður af næsta bæ reið austur göt-
urnar í skarðinu og sveigði í áttina til hennar. — „Hlauptu ekki
svona, barn,“ kallaði hann. „Þú ert alveg að springa, jeg hitti ærn-
ar þínar í skarðinu og sneri þeim við, þær eru komnar austur af
hæðinni. Komdu jeg skal reiða þig austur á Miðleitið, þá verðum
við bæði jafnfljót ánum heim. Svona nú, fljót,“ og hann greip í
handlegg hennar og sagði skipandi: „Stígðu á fótinn á mjer.“
Hann sveiflaði henni fyrir framan sig á hnakknefið, og hún var á
svipstundu komin á bak þessum ægilega gunnfáki. :— Hann tók
sprettinn, reisti sig svo hátt, að faxið ,prútt og mikið, sópaði um
andlit henni. — Þetta var nú ljóta ferðalagið, en gaman samt. —
Hún rendi sjer af baki á Miðleitinu og það stóð heima, hún sá á
eftir ánum upp úr Meladokkinni rjett vestan við túnið.
Þreytan var horfin, sigurgleðin ljetti alt og.bætti.
Sunnangolan hafði lagt sig til hvíldar, en mývargurinn var að
hafa sig á kreik. Sigrídur Jóhannesdóttir, Asi í Kelduhverfi.