Hlín - 01.01.1960, Qupperneq 128

126
Hlín
daginn, að við báðar, Lauga, svo heitir unga stúlkan, sem hjá
mjer var, fórum að dreifa töðuflekk, að mjer sýndist veðrið vera
að breytast og þyngja í lofti. — Dettur mjer þá í hug að spyrja
Laugu, hvernig Skrauta hefði hagað sjer þá um morguninn. —
Segir hún, að kýrin hafi farið út með dræmingi. — Rjett í þessu
koma tveir menn af næstu bæjum, ætluðu þeir að fá sjer fisk af
bát, sem lenti rjett hjá túninu okkar, sem lá að sjónum. — Jeg
spurði þá, hvernig þeim litist á veðrið. — „Það verður víst þurkur
áfram í dag,“ svöruðu béðir. — Það leið nokkur stund, en alt í
einu birtist Skrauta á hraðri ferð utan úr haga, og fer rakleitt inn
í fjós, en við Lauga urðum að flýta okkur að ná saman heyinu áð-
ur en rigningin bleytti það fyrir okkur.
Mig langaði til að fá skýringu á þessu framferði skepnunnar,
en hvað átti jeg að hugsa mjer, hvar var ráðninguna að finna, að
skepnan hagaði sjer svo einkennilega, öðruvisi en jeg hafði nokk-
urn tíma þekt skepnur gera? — Alt í einu datt mjer í hug: Getur
skepnan hafa fengið ofnæmi fyrir bleytu? Getur hún ekki þolað
að rigni á hana? Getur þetta komið af því, að hún varð svo voða
veik af doða? Var hún næmari fyrir áhrifum utan frá, þar sem
hún var orðin svo mjólkurhá? — Jeg sá ekki annað svar í þessu
máli, og var Skrauta nú látin ráða ,hvort hún vildi fara með hin-
um kúnum í hagann, eða vera heima í fjósi, þegar rigndi.
A sumrin sagði Skrauta fyrir, með háttum sínum, hvort veðrið
yrði þurt allan daginn, eða það myndi rigna, og fórum við alveg
eftir hennar tilvísun.
Bændur á næstu bæjum við kauptúnið fóru að taka eftir hvað
okkur gekk vel að þurka töðuna okkar. — Þegar Skrauta fór að
eldast, var látið ullarteppi á bakið á henni. A haustin voru kýrn-
ar látnar vera á túninu, en látnar inn í fjós, áður en þær legðust
á kalda jörðina. -— Þetta réð kendi Jón Asgeirsson, frá Þingeyr-
um, manni mínum. — Jón Asgeirsson var mu margt sjerkennileg-
ur vitmaður. Dýravinur og dýralæknir. Jón sagði að aldrei ætti
að láta kýr leggjast á kalda jörð að hausti til, sjerstaklega ef þær
væru snemmbærar. — Láta þær vera á túninu, og ef kalsaveður
væri, þá helst að breiða á þær brekán eða ullarteppi, og svo að
þær mættu alls ekki leggjast á kalda jörðina, æðarnar í júfrinu
þyldu ekki kuldann, og stiflur kæmu í þau og yrðu kýrnar því
nytminni við burð.