Hlín - 01.01.1960, Síða 138

136
Hlin
Allar þessar konur, sem minst er við þessa sjóðmyndun, höfðu
int af höndum alt sitt æfistarf hjer í sveitinni, höfðu komið upp
stórum barnahóp hver um sig, við örðugleika fjárhagslega, eins og
þá gerðist yfirleitt hjer í sveit og víðar. — Þær hefðu því óefað
ekki kosið annað frekar en að dætur þeirra hjer í sveit, í annan,
þriðja og fjórða lið og áfram, hefðu rýmri fjárráð til hugðarefna
sinna, en þær höfðu á þeirra heimilismyndunar- og hjúskaparárum.
I skipulagsskránni er því gert ráð fyrir að veita úr sjóðnum
1.000 krónur til einnar konu í sveitinni á ári hverju. — Geri nú
svo, að sjóður þessi yrði vinsæll, svo hann yxi af sjálfum sjer og
með minningargjöfum áfram, þá væri hægt í framtíð, að veita
fleiri konum 1.000 krónur á ári hverju, og þá væri tilgangi sjóðs-
ins náð. — Hugmyndin er, að konurnar noti upphæð þessa til
styrktar sjer að prýða heimilið, inni eða úti, með trjá- og blóma-
skrauti.
Úthlutun hefur farið fram 1958 og 1959. (Skipulagsskrá sjóðs-
ins er að finna í Stjórnartíðindum 1958 13. 3.)
Með bestu kveðju og óskum um gleðirík jól og farsælt komandi
ár og allar stundir!
Vinarkveðja
Sigríður Halldórsdóttir.
Úr Dýrafirði er skrifað eftir hátíðar 1960: — Þakka kærlega
samúðarkveðjur í fyrravetur og Hlín, sem jeg er nýbúin að fá.
Mjer líður vel eftir ástæðum. — Hjer kann jeg best við mig, er að
mjer finst, meira í faðmi náttúrunnar hjer en í borginni, hjer er
friður og kyrð, og birtu og norðurljósa-litbrigða-dýrðin nýtur sín
hjer betur. — Skammdegið hefur verið bjart. — Desember var
bjartari hjer nú en jeg man oft áður, og það segja fleiri hjer:
Tunglið í fyllingu fyrst, svo er það þraut, tóku norðurljósin við og
snjóbirtan, en þó svo milt veður. — Mjer kemur oft í hug ljóðlín-
an hans Sigurðar Breiðfjörðs: „Guðs dóttir náttúra." — Hvar er
maður nær Guði en í fögru náttúruumhverfi, þar sem ríkir heilög
kyrð og friður. — Honum sje lof og þökk! Hann gefur mjer enn
heilsu til að dvelja hjer. — Svo gat jeg líka heyjað fyrir kusu
minni í sumar — lánaði sláttuvjel, á móti því að fá slegið, að
öðru leyti ein með átta éra sonardóttur. — Ekki máttu samt taka
þetta svo, að jeg þurfi þessa til viðurværis, því jeg hef úr lífeyris-
sjóði, sem Guðjón sálugi, maður minn, hafði greitt í í mörg ár. —
Mjer finst þetta bara miklu betra heldur en að slæpast hálf- eða-
alveg aðgerðalaus í borginni, sjónin farin að daprast til að vinna
handavinnu, svo vel sje — en að starfa ekki, meðan maður getur,
held jeg sje rangt, auk þess sem það er drep-leiðinlegt!