Hlín - 01.01.1960, Side 149

Hlin
147
stöðum í hverri sýslu, að þær myndu stuðla mjög að aukningu og
áhuga á garðrækt, og um leið myndi það ljetta störf garðyrkjuráðu-
ráðunautsins, því hans störf eru ótæmandi. — Hugmyndin er ekki
sú, að hið opinbera eigi á neinn hátt að styrkja svona stöðvar. —
Þótt það kunni að taka nokkur ár, að byggja svona garðyrkju-
stöðvar upp, þá erum við sannfærð um, að það getur orðið góð
atvinna fyrir áhugasaman garðyrkjumann, ekkert síður en dríf-
húsaræktin. — Það er okkar reynsla.
Til þess að koma upp svona stöðvum, þurfum við á garðyrkju-
ráðunaut að halda, því mestur er vandinn að byrja og staðsetja
þær á hentugum stöðum í landareigninni. — En þegar smástöðv-
arnar eru komnar í gang og byrjað er að afgreiða frá þeim út um
sveitir landsins, þá fær fólkið leiðbeiningar um leið, hvernig eigi
að meðhöndla plönturnar og hvaða lyfja þær þarfnist.
Við álítum að þetta myndi geta orði sterkur þáttur, sjerstak-
lega í grænmetisræktun landsins.
Jónas Helgason á Grænavatni í Mývatnssveit skrifar: — Það
hefur stundum hvarflað að mjer undanfarið að senda þjer línu, ef
þú vildir eða gætir notað þar smávægilega frásögn í „Hlín“. —
Jeg hef nfefnt það: „VitnisburSur um islensk ullaríöt.“ — En til-
efnið er það, að fyrir 5 árum (1. febrúar) þurfti jeg að komast inn
á Svalbarðsströnd. (Þú vissir til þess, að jeg var þar stundum að
leiðbeina um söng, og svo átti að vera enn.) — Jeg ætlaði á skíð-
um ofan í Reykjadal og ná þar í snjóbíl. — Jeg fór að heiman
kl. 8 að morgni x blækyrru veðri og 27 stiga frosti. — Þegar jeg
hafði gengið 5—6 km. fjell snjórinn undan skíðunum og jeg stóð
í vatni upp í bringspalir. — Jeg gat losað annað skíðið og komst
upp úr. Lagði svo af stað til næsta bæjar, sem mun hafa verið
á annan km. — Ytri fötin frusu, svo mjer varð stirt um ganginn
og hálfvont færi. Veit ekki hve lengi jeg var, sennilega um hálf-
tíma.
Þegar inn í bæinn kom, þýddi jeg af mjer ytri fötin, klæddi mig
úr öllu og fjekk önnur í staðinn — og hjelt svo áfram ferðinni. —
Ekki fjekk jeg nokkurn kuldahroll eða ónota af þessu baði, og
það þakkaði jeg því, að jeg var yst sem inst klæddur í föt úr ís-
lenskri ull — að því undanskildu að jeg var utanyfir í kuldaúlpu
úr bómull.
Þá er frásögnin ekki lengri. — Það var aðeins þessi vitnisburð-
ur, sem mjer fanst mega koma fram. — En jeg er sannfærður um,
að jeg hefði haft ilt af þessu, ef jeg hefði verið klæddur í nærföt
úr einhverju gerviefni eins og nú mun siður.
Nú er orðið lítið um að spinna og vefa í Sveitinni, þó held ieg
10»