Hlín - 01.01.1960, Qupperneq 151

Hlin
149
fegurð og umbun á alla lund, sem við fáum að njóta. — Jeg er nú
t. d. búin að eiga 6 börn á 15 árum, sem jeg er búin að búa hjer
á Eyri, og er það nú svo sem ekki stór hópur hjá því sem margur
á. — Það er einn drengur og fimm stúlkur, en ein af þeim dó
þriggja nátta, hún var dásamlegt blóm. Jeg á hana hjer í heima-
grafreit, skamt frá bænum. Hún var næst yngst. — Svo 2. maí í
fyrra átti jeg mína síðustu telpu. — Jeg var búin að liggja í viku
hjerna heima, og þann tíma var altaf hjá mjer ljósmóðir, dásam-
leg ljósa. — En þá var jeg tekin upp úr rúmi mínu, eftir fyrirskip-
_un læknis og ljósmóður, og send suður til Reykjavíkur með
sjúkraflugvjel Björns Pálssonar, og lögð inn á Fæðingardeildina.
— Þetta var 1. maí, en kl. 8 um kvöldið 2. maí kom yndisleg 16
marka stúlka. Það var dásamleg stund, eins og svo oft áður. —
En það er svo mikið öðruvísi, þegar maður hefur alið öll sín börn
heima hjá elskulegum eiginmanni og börnum og við elskulegar
ljósmóðurhendur, sem eru hverjum höndum dásamlegri. — Að
vera svo komin á blessaða Fæðingardeildina innan um allan þann
hraða, sem á öllu er orðinn. — En þar eru líka margar fórnfúsar
líknarhendur, sem alla daga ársins vinna dásamleg líknarstörf. —
Guð blessi þá, sem af einlægum hug fórna sjer fyrir þá, sem sjúkir
eru. — Jeg held að það sje eitt það dásamlegasta hlutverk, sem
nokkur manneskja velur sjer, að lina þrautir þess þjáða.
Jæja, Halldóra mín, þetta eru nú bara fáeinar minningar úr
mínu lífi. — Fer jeg svo að láta staðar numið, og bið þjer bless-
unar Guðs á árinu nýlega byrjaða.
Sveitakona skrífar veturirm 1960:. — Þá er nú víst best að slá
botninn í brjefið. — En að síðustu þetta: Jeg get sagt þjer það,
Halldóra, mín, að foreldrar mínir voru svo fátæk, að þau gátu
tæpast fætt mig og klætt í æsku, en þau gáfu mjer það, sem öllu
gulli og gresemum er dýrmætara, sem er trúarneistinn. — Það
ljós, sem sá neisti hefur kveikt, vona jeg að lýsi mjer gegnum lífið
til hinstu stundar.
Úr Búðardal í Dalasýslu er skrifað veturirm 1960: — Síðastliðið
sumar var endurreist hjer kvenfjelag, eftir 22 löng ár. Og eru nú
hjer 23 ungar og eldri konur fjelagsbundnar. Skemtilegur hópur,
að mjer finst, sem jeg vona að leysi af hendi gæfuríkt starf í fram-
tíðinni.
Sveitakona skrifar veturnin 1960: — Það er nú lítill sómi fyrir
mig að láta sjá mína pennaleti. En fleira kemur til greina, síðan
þetta brjef var dagsett: Æ ofan í æ hafa verið hjer á ferðinni veik-