Hlín - 01.01.1960, Síða 154

152
Hlín
Þar mun vera eitt elsta þjettbýli í sveit hjerlendis. — Mjög er nú
um skift frá því er eyðilegging vofði yfir bygðarlaginu af ágangi
vatnanna, en þar sem víðar í hjeraðinu, var með miklu átaki
komið í veg fyrir frekari landspjöll. — Nú hafa Þykkbæingar
kartöfluakra stóra, en þar, sem annarsstaðar, mun nú að mestu
fallið niður „Utræði fyrir söndunum". — Hópur ferðafólksins
dreifði sjer nokkuð í þorpinu. — Þeim, sem áttu því láni að
fagna, að eiga kunningja, gafst lítil stund til að líta inn og marg-
ar konurnar komu í verslun þorpsins. — Svo var koinið saman við
kirkjuna og gengið í hana, en síðan haldið af stað. — í heimleið
var stansað lítið eitt á Hellu, en næsti áfangastaður var að Keld-
um. — Hjer er gamall staður, sem færir manni fortíðina „á fati“,
svo notuð sjeu orð ritningarinnar. — Skálinn, sem vafalaust hefur
staðið síðan á söguöld, er þjettskipaður ílátum og áhöldum, sem
nú þekkjast tæplega á algengum heimilum — hann er eins og
sjálfstæður kafli í menningarsögunni. — Og svo „gamli bærinn“,
bygður 1892, stóð af sjer jarðskjálftana miklu 1896. Þá reyndar
nýlega bygður. Þarna má sjá loftbaðstofu, eins og þær voru í
betra lagi, þar eru salúnsofnar ábreiður yfir rúmum, og svo ósvik-
inn hærupoki, sem hvergi þekkist framar — dúkurinn ofinn úr
hrosshári, hann var endingarbetri en striginn, sem nú er svo al-
gengur og ómissandi.
Utanbæjar er eftirtektarvert að skoða sig um, þekja hins gamla
skála er eins og gróinn hóll með gluggasmugum, út frá honum hafa
legið jarðgöngin, sem fundin voru af tilviljun 1932, þau hafa verið
mokuð upp og settar gildar stoðir til öryggis. — Munninn á göng-
unum veit út að læknum.
Gengið var í kirkjuna, þar vekja eftirtekt tvö trjelíkneski,
Maríu og Jósefs, vafalaust æði fornir gripir, og mun nú fátt slíkra
í kirkjum hjerlendis. — Við lækinn, austan kirkjunnar, er upp-
sprettuauga lítið, „Maríubrunnur“, er Guðmundur góði vígði, litlu
neðar kemur lindin fram aftur og rennur í lækinn.
Skammt niður með læknum er myllukofi gamall með hjóli og
öllum útbúnaði, — en alt er þar nú í kyrð. — Það leiðir hugann að
því gífurlega starfi að mala korn á stórheimilum, mala í hand-
kvörn, þar sem ekki var kostur á vatnsafli.
Þegar gengið er um túnið verður ljóst, hversu undraverð elja
liggur í þeim vörnum, sem þarna hefur verið haldið uppi til að
vinna á móti foksandinum, sem ógnað hefur jörðinni. — Þar sjást
í hverju spori merkileg dæmi um óðalstrygð ábúenda á Keldum.
A Hvolsvöll var komið síðla dags og sest að kaffiborðum í veit-
ingahúsi þorpsins, en þaðan farið upp að Stórólfshvoli og gengið
í kirkjuna. Síðan var ekið inn með Fljótshlíð, stansað litla stund á