Valsblaðið - 01.05.2008, Síða 30

hendur fjölda stúlkna í boltanum undan-
farin ár. Með frábærum árangri. Nú þarf
að byggja ofan á það starf og viðhalda
því til frambúðar.
Eins og allir vita kveður Beta nú Hlíð-
arenda í bili og flytur til Kristianstad í
Svíþjóð þar sem hún hefur tekið að sér
þjálfun liðsins. Þótt erfitt sé að spá um
framtíðina má fastlega búast við því að
Elísabet muni koma Kristianstad á spjöld
sögunnar. Og í kjölfar þess munu ný
tækifæri bjóðast. Áskorun eru hennar ær
og kýr. Hún framkvæmir það sem aðra
láta sig nægja að dreyma um.
En aftur til fortíðar þegar Beta var 14
ára í Hólabrekkuskóla. „Eg fann löngun
til að byrja að æfa fótbolta þegar einhver
stelpa fór að mæta í Valsgalla í skólann.
Valið stóð á milli þess að fara í KR eða
Val og Valur varð fyrir valinu af því það
var styttra að Hlíðarenda. Strætó gekk
beint þangað.“
Elísabet spilaði með meistaraflokki
frá 1996 til 2001 en var eitt og hálft ár
í Stjörnunni þar á milli. Og hún byrjaði
að þjálfa hjá Val 16 ára gömul, einkum
sökum þess að áhugi á þjálfun kviknaði
þegar hún var fótbrotin. „Þegar ég lá fót-
brotin gaf pabbi mér spólu sem breytti
lífi mínu: Knattspyrnuskóli KSÍ, sem
var gefin út 1986. Ég varð ástfanginn af
þessari spólu og áttaði mig á því að ég
hafði ekki lært neitt í fótbolta. Ég ætlaði
að hætta í fótbolta af því ég var fótbrot-
in en þegar ég sá öll trixin á spólunni,
sem hægt er að gera í fótbolta, var ég
staðráðin í að halda áfram. Ég uppgötv-
aði nýjan heim og gerði mér grein fyr-
rM Elísabet ásamt Játturinni Maríu
Hf| Lind, á öðru ári, og eiginmanninum
•'ital Gylfa Sigurðssvni.
Stelpur eru
töluvert
flóknapi
tegund
en strákar!
Elísabet Gunnarsdóttir,
„hin sigursæla"
yfirgefur Hlíðarenda
í bili. í viðtali við
Valsblaðið ræðir hún
um m.a. hvað hún hefur
hafl að lelðarljúsi sem
þjálfari og hvað hrahhar
eiga að gera tll að shara
fram úr
„Ég var brjálaður Framari. Bjó í Breið-
holti og hataði Val. Bróðir hennar
mömmu var sá eini í fjölskyldunni sem
hafði áhuga á fótbolta og hann var mikill
Framari. Hann smitaði mig. Ég tók upp á
því að fara ein á alla Framleiki og missti
ekki úr leik. Smám saman eignaðist ég
Framvini á öllum aldri. Sjálf þorði ég
ekki að fara á fótboltaæfingar af því ég
þekkti engar stelpur sem voru í fótbolta.“
Þetta er frásögn Betu í Val, Elísabetar
Gunnarsdóttur, sem er goðsögn að Hlíð-
arenda. Á engan er hallað þegar því er
haldið fram að frábær árangur í kvenna-
boltanum og sú mikla uppbygging sem
hefur átt sér stað í yngri flokkunum sé
Betu að þakka. Hún hefur unnið fórnfúst
starf, lifað sig inn í lífið að Hlíðarenda,
innan vallar sem utan, og nánast haldið í
30
Valsblaðið 2008