Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1892, Side 70

68
dæmum og reglum og skipa greinunum niður í
kerfi.
7. Nátturan télcur engin stölcJc, heldur gengur fram stig
fyrir stig. Fuglsunginu hefur sín þroskastig, og
er yfir ekkert þeirra hlaupið. Þegar skurnið er
sprungið og unginn kominn út, fiýgur hann ekki
þegar á braut og: leitar sjer f'æðu. Smámsaman
kennir móðir lutns honum að fljúga lengra og lengra,
þangað til hún loks sleppir honum frá sjer. Eins
skal með návniö fariþ; hið undanfarandi skal jafn-
an ryðja braut fyrir það, er á eptir fer, og skýra
það. Tímanum skal vandlega skipt niður, svo
að hverjum degi og hverri stund sje ætlað sitt
ákveðna námsefni.
8. Þegar náttúran byrjar eitthvað, liœttir hún eMci
í miðju lcafi. Ekki ljettir fuglinn, er á egginu
situr, fyr en unginn er kominn út. Eins á ungl-
ingurinn að vera að námi, þangað til hann er
orðinn menntaður, siðgóður og guðhræddur mað-
ur. Honum skal haldið til að gjöra eptir föst-
um reglum og án afláts það, sem hann á að
gjöra. Undanfærsla og vanræksla má alls ekki
eiga sjer stað hjá honum.
9. Náttúran forðast grandgœflega það, sem óhag-
Tcvœmt og slcaðlegt er. Fuglinn verndar unga
sina gegn kulda, regni, ormum og rándýrum.
Húsasmiðurinn gætir þess, að efni sitt verði ekki
fyrir skemmdum. Það þarf að forðast, að leggja
fyrir unglinga efaspurningar og deilumál, því
að það er skaðlegt; það er að veikja trjeð, áð-
ur en það hefur fest rætur. Bækur þær, er
unglingum eru fengnar, eiga að vera uppsprettu-
lindir speki, siðgæði og guðhræðslu. Glcpjandi