Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1892, Qupperneq 73

71
þeim hefur verið nægilega sýnt, hvernig gjöra
skuli.
Náttúran hagnýtir sjer hvað eina sem bezt. Egg-
ið hefir í sjer fólginn eiginn hita sinn; auk þess
nýtur það hita af móðurinni og sólunni. Eng-
inn kennari skyldi slá barn, þótt. námið gangi
ekki sem skyldi. Því að hverjum er það að
kenna, ef það lærir ekki? Getur ekki sökin
hvílt á kennaranum? Kennarinn á greinilega
að sýna barninu, hvernig námið skuli byrja, og
hvernig því skuli haldið fram; hann á að láta
það nota sem flest af skilningarvitum sínum að
hægt er i hvert sinn.
í). Náttúran framleiðir eJckert svo, að eigi sje auð-
sjeð, að hverju haldi það megi Jcoma. A vængj-
unum má sjá, að þeir eru ætlaðir til að fljúga
með. Það er mikill ljettir fyrir nemandann, að
honum sje sýnt, hvert gagn hann geti í lífinu
haft af þvi, sem hann -lærir. Þetta skyldi gert,
þá kennd eru mál, reikningur, eðlisfræði o. fl.
Því skyldi það eitt kennt, sem auðsjeð er að
hverjum notum má verða.
Hvernig á kennslan að verða staðgóð?
1. Náttúran byrjar elclcert ófyrirsynju og sleppir
engu nauðsynlegu. I skólunum ætti það eitt að
kenna, sem að gagni má verða í þessu eða kom-
anda lífi. Það er ekki einhlítt, að nemandinn
öðlist þekkingu; þekkingunni þarf að vera sam-
fara siðgæði og guðhræðsla.
2. Náttúran leggur grundvöll undir hvað eina, veitir
þvi rœtur. Jurtin situr föst á rót sinni. Hjá
æskumanninum þarf að vekja mætur á náminu.