Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1892, Qupperneq 90

88
II.
Það vill svo vel til fyrir mig, að jeg er i flestu-
samdóma hinum mikilsvirta höfundi, er vakið hefir
máls á lesbókarmálinu, bæði í Kirkjublaðinu og nú
hjer, en þó kemur fram ofurlítill skoðanamunur
hjá okkur, eða líklega öllu heldur, það lítur út I
fljótu bragði, að hann komi fram, því að í raun og-
veru munum við vera sammála í öllum aðalatriðum.
Það er líklega nokkuð djúpt tekið í árinni að
segja, að önnur mál neyði til að kenna lestur án
stöfunar. Stöfunaraðferð hefur almennt verið fylgt.
erlendis, og það sumstaðar allt fram undir þessa
tíma. Hitt er aptur alveg satt og rjett, að minni
þörf er fyrir oss að taka upp hljóðkennsluaðferð en
aðra, því að vjer ritum manna næst framburði, þótt
í allmörgu skilji á, og vart mundi ráðlegt, að hljóð-
kennsluaðferð væri tekin upp hjá oss almennt að
svo stöddu.
Til þess að það gæti haft verulegan ljetti í för
með sjer, mundi þurfa að draga byrjunarkennslu í
lestri úr höndum mæðranna og heimilanna, og fá
hana æfðum kennara, en auk þess sem slíku mundi
naumast verða við komið, þá munu flestir óska þess,
að sem allra mest samvinna geti verið milli heimila
og kennara, og að heimilin taki sem mestan þátt í
unglingafræðslunni, þótt skólum og farandkennurum
fjölgi.
Lesbókin verður mjög að vera undir því kom-
in, hverja aðferð menn vilja hafa við lestarkennsl-
una og móðurmálskennsluna. Það virðist margt
mæla með því, að setja í sem nánast samband lestr-
arkennslu, málfræðiskennslu, rjettritunarkennslu og
stýlagjörð, og að hafa lesbókina til stuðnings við-