Morgunn - 01.12.1951, Blaðsíða 47

MORGUNN
129
„Árið 1932 kom ég aftur heim til Danmerkur til lang-
dvalar. Ég varð að hjálpa móður minni til að annast föð-
ur minn, sem hafði veikzt af inflúenzu og var svo mátt-
farinn orðinn, að við bjuggumst við að svo kynni að vera
að hann ætti ekki langt eftir ólifað. Ekki svo að skilja,
að hann væri að dauða kominn, en hann var orðinn svo
þróttlítill.
Faðir minn hafði beðið mig um að búa heima, því að
hann mætti ekki til þess hugsa, að mamma væri ein
heima, ef eitthvað kæmi fyrir. Marie Louise systir mín
var líka heima, en ég var eldri og vanari að taka sjálf
ákvarðanir, svo að pabba fannst öruggara að vita mig
heima.
Dag nokkurn fékk ég bréf, sem kallaði mig til Kaup-
mannahafnar í þýðingarmiklum fjármálaerindum fyrir
sjálfa mig. Ég spurði pabba, hvort það væri ráðlegt að
ég færi.
Hann kvaðst ekki vera lasnari venju fremur. Ég fór og
flýtti mér auðvitað heim aftur. En um nóttina veiktist ég
í lestinni, fór út í Odense og fékk herbergi í hóteli, sem
ég var vön að búa í og vissi, að ég mundi óðara fá heita
bakstra, sem ég þurfti að fá. En mátti ég gera það? Vera
kynni, að pabbi andaðist þessa nótt, en ég hafði heitið
honum því að standa við hlið móður minnar, þegar sú
stund kæmi.
Ég fékk mér blýant og blað, lagði höndina á blaðið og
bað um leið sögn að handan, hvort mér væri óhætt að
vera um nóttina í Odense. Svarið kom og á pappírinn
skrifaðist: ,,Faðir þinn deyr á hvitasunnumorgun “
Þetta var á þriðjudag fyrir hvítasunnu, og ég var um
nóttina í Odense. Þegar ég kom heim, var enga breyt-
ingu að sjá á föður mínum. Hann bauð mig glaðlega vel-
komna aftur heim.
Ég var nærri búin að gleyma blaðinu, sem orðsending-
in hafði skrifazt á um nóttina — en ég geymdi það vand-
lega — og dagarnir liðu, án þess nokkur breyting yrði á.