Morgunn - 01.12.1951, Blaðsíða 28

110
MORGUNN
Hefði þá gripið sig ofsahræðsla og hún hent sér upp
í rúmið til mín. Bæði Lukka og Lára hafa alltaf stað-
hæft, að þarna hafi verið um sterka snertingu að ræða,
sem hlotið hafi að koma frá einhverju mjög efniskenndu
fyrirbæri.
Svo mikil hræðsla hafði gripið stúlkurnar, sem þarna
voru þetta kvöld, að lengi á eftir varð ég að fylgja þeim
til herbergis þeirra, ef þær sátu hjá okkur hjónunum fram
eftir kvöldum.
Við erum nú aðeins þrjú lifandi af þeim, sem þarna
voru þetta kvöld. En ætíð verður þetta kvöld umræðu-
efni okkar, er við erum öll saman komin.
Reykjavík, 7. október 1951,
Einar Friðriksson frá Hafranesi,
Nökkvavog 13.
Um leið og við vottum, að allt það, sem skráð er hér
að framan, er rétt og ýkjulaus frásögn af því, sem þarna
gerðist, viljum við geta þess, að atburður þessi hefur
ávallt verið okkur mikið undrunarefni.
Lára Jónsdóttir. Guðrún Hálfdanardóttir.
Ég hef alltaf talið, að ég hafi löngu síðar orðið var
hinna sömu vera, sem um getur í frásögn minni hér að
framan, þó með öðrum hætti væri. Hef ég talið rétt, að
láta þessa getið um leið. Læt ég frásögn af því fylgja hér
me, undir lið H. — E. F.
n.
Maðurinn í sjóhúsinu.
Vorið 1917 í júnímánuði kom Björn Oddsson bóndi á
Berunesi við Reyðarfjörð að Hafranesi. Hafði hann eitt-
hvað farið út í fjörð á bát og kom þarna við í heimleið.
Þegar hann fór, bað hann mig, sem þetta skrifa, að lána
sér segl, því góður byr var heim, en hann hafði einhverra
hluta vegna ekki tekið með sér segl. Þetta gerði ég og
var svo um talað, að ég tæki seglið við tækifæri, ef ég