Morgunn - 01.12.1951, Blaðsíða 56

138
MORGUNN
Þegar hann var 25 ára gamall, varð mikil breyting á.
Þann vetur sat hann Altranstadt, og þá var virðing hans
svo mikil, að nærfellt allir kristnir þjóðhöfðingjar sendu
til hans sendiherra sína, til að sýna honum hollustu. Tóm-
stundirnar notaði Karl XII. þennan vetur til að kynna sér
rit Leibnitz og annarra heimspekinga, en þá glataði hann
barnstrú sinni á guðlega handleiðslu og hjálp. Aldahvörf
urðu í lífi hans. Tímar kraftaverkanna voru liðnir, þeir
hurfu með trú hans á Guð og bænalífi hans.
öðlaðist Karl XII. aftur trúna síðustu augnablik ævi
sinnar? Sænska tímaritið Spiritualisten segir frá athyglis-
verðu atviki, sem bendir til þess, að sjálfur hafi konung-
urinn komið aftur og vitrast rithöfundinum Vemer von
Heidenstam, meðan hann var að rita ævisögu hans, öldum
síðar, til þess að sannfæra hann um, að trúna hafi hann
eignazt aftur undir andlátið. Tímaritið segir söguna eftir
hinum heimsfræga landkönnuði og rithöfundi Sven Hedin,
sem segir, að sjálfur hafi Heidenstam sagt sér fyrirburð-
inn, en frásögn Hedins er þessi:
„Þegar Heidenstam var að skrifa sögu Karlunganna,
vildi hann vera í umhverfi frá þeim tíma, og hann valdi
höfðingjasetrið Nor, sem var byggt á dögum Karls XII.
Skrifborðið, sem hann vann við, stóð í litlu herbergi, sem
var innar af riddarasalnum. Stór stigi lá upp í forstofu og
úr henni var gengið beint inn í riddarasaiinn. Það var
að sumarlagi og dymar stóðu opnar.
Naumast var Verner von Heidenstam gefinn fyrir að
vera einn um nætur í gamalli höll, en einn sat hann uppi
um nótt og vann að ritverki sínu. Hugarfluginu beitti
hann til hins ýtrasta, hugsaði svo sterklega sem hann gat,
og reyndi að kalla fram fyrir innri augum sínum mynd-
ina af unga manninum. . . .
Sokkinn í hugsanir sínar sat rithöfundurinn, en skyndi-
lega hrökk hann við og hætti að vinna. Hann heyrði
hljóð, líkt og hringlað væri saman lyklum, og hljómurinn
var eins og silfurhljómur. Hann hlustaði og undraðist með