Morgunn - 01.12.1951, Blaðsíða 68

150 MORGUNN
óskiljanlegt kraftaverk! Þrátt fyrir allt kom mér þetta
mjög á óvart.
Svo datt mér í hug, að helzt hefði mátt gera þetta með
því að binda zítarinn á sterka stöng og veifa henni til á
ýmsa vegu. Stöngin hefði þó hlotið að vera bæði löng
og sterk, hljóðfærið ramlega bundið á endann á henni.
Ég sá engan veg til þess að slíkri stöng hefði verið til
að dreifa. Hvaðan átti hún að hafa komið allt í einu og
hvað orðið af henni?
Annað talaði og móti þessu. Meðan hljóðfærið var á
ferðinni, var oftar en eitt sinn snert við strengjunum!
Þá datt mér í hug, að ef til vill hefði hljóðfærið verið
ncer auganu en mér virtist, og hreyfingin hefði í raun og
veru verið miklu minni. Þá var hugsanlegt, að á því hefði
verið haldið. Þetta virtist mér líklegasta skýringin, en
ef hún var rétt, þá hlaut miðillinn að hafa staðið upp og
haldið á hljóðfærinu.
Gæzlumaður fullyrti, að hann hefði setið kyrr og að
báðum höndum hefði verið haldið!
Ef þessu mátti trúa, var allt ferðalag zítarsins algerlega
óskiljanlegt!
En — skyldi ekki glampanum af lýsandi blettinum hafa
verið kastað innan um herbergið með vasaspegli?!
Ég reyndi þetta sjálfur í myrkri. Það reyndist ómögu-
legt. Ljósið frá blettinum var mikils til of dauft.
Hvaða sönnun var svo fyrir þvi, að þessi lýsandi blett-
ur, sem sást hreyfast, væri bietturinn á zítarnum? Því
ekki einhver annar glampi, sem miðillinn hefði búið út?
Ég þóttist viss um, að enginn í bænum hefði þennan
lýsandi lit nema ég. Síðar fékk ég auk þess hvað eftir
annað fulla vissu fyrir því, að svo var, sem ég hélt, að
þetta var zítarinn með mínu ljósbandi.
Hér virtist þvi aðeins um tvennt að gera: Situr miðill-
inn kyr og er hluturinn nær augum manns, en mann varir?
Ég gekk úr skugga um hið fyrra með því að sitja marg-
sinnis hjá miðli og gæzlumanni. Oft vissi ég um hendur