Morgunn - 01.12.1951, Blaðsíða 57

MORGUNN
139
sjálfum sér, hvort nokkur væri á ferðinni niðri í húsinu
um þetta leyti nætur. Á næsta augnabliki varð honum
ljóst, að þetta var hljómur af sporum, og þá heyrði hann
fótatak færast hægum skrefum upp þrepin. Hann heyrði
gestinn ókunna nema staðar eitt augnablik á þröskuldi
riddarasalsins, ganga síðan hægum en föstum skrefum í
kring um borðið, sem var í miðjum salnum. Nú var gest-
urinn á leiðinni að dyrunum inn í vinnuherbergið, þar
sem Heidenstam sat.
Eins og steingervingur sat rithöfundurinn hreyfingar-
laus, hélt niðri í sér andanum af spenningi og horfði út í
myrkrið í opnum dyrunum. Ennþá nokkur skref og þá
birtist gesturinn í öllum sínum konunglega virðuleika á
þröskuldinum. Það var sjálfur Karl XII., sem stóð þama
þögull og virti fyrir sér skáldið, sem einmitt var að ljúka
við að skrifa ævisögu hans, og hafði nýlokið við að skrifa
um andlát hans.
1 horni milli dyragættarinnar og annars gluggans,
vinstra megin gegnt skrifborðinu, var stóll, og í stólinn
settist konungurinn. Hann var berhöfðaður, sköllóttur, en
hárið í vöngunum kembt upp. 1 hvítum hönzkum hvíldu
hendur hans á skildinum, sem lá á knjám hans. Rödd
hans hljómaði eins og silfurbjalla, er hann sagði þessi orð:
Minnztu þess, að síðustu nóttina, sem ég liföi, baö ég tíl
Guðs.
Eins og viðutan og lostinn undrun grúfði Heidenstam
andlitið í hendur sér. Þegar hann leit upp var stóllinn
auður og konungurinn horfinn. Árangurslaust reyndi hann
að hlusta eftir fótataki gestsins frammi í riddarasalnum.
Grafarþögn hvíldi yfir öllu. Stundirnar liðu. Dögunin kom.
Skáldið sat kyrrt í stólnum sínum, undrandi, óskynja og
forviða. Um morguninn hjálpaði fólkið í húsinu honum
í rúmið, og gaf honum sterkan og heitan drykk, en dög-
um saman var hann að jafna sig eftir þessa nótt.
Þegar hann var búinn að jafna sig eftir áfallið, sem
hann hafði orðið fyrir um nóttina, og var farinn að sinna