Morgunn - 01.12.1951, Blaðsíða 50

132
MORGUNN
neska gjöf, sem þá er að eilífu horfin úr tilverunni. Sökn-
uðinn skilur maður fyrst, þegar maður kynnist honum
sjálfur. Fyrir handan, „hinu megin við fljótið", eru engir
foreldrar í jarðneskum skilningi til, heldur andar, sem
maður fær nýjar samvistir við með samræmi og hamingju.
En hin barnslega öryggiskennd, sem er bundin foreldra-
hugtakinu, er aðeins til á jörðunni. Hún er sér-jarðnesk
blessun.“
Eftir að ég hafði flutt fyrirlestra mína um dulræn efni,
streymdu til mín frásagnir frá fólki, sem ýmist hafði orð-
ið fyrir sömu reynslu og ég eða annarri sjálfstæðri reynslu.
Jarðeigandafrú nokkur skrifaði mér á þessa leið:
Sonur hennar hafði verið í dönksu andstöðuhreyfing-
unni, en hún óttaðist ekki um hann, því að hún vissi, að
hann var á leiðinni til Englands. Frúin er ekki spíritisti,
hún er hákirkjukona. Sannarlega eru margir spíritistar
sannkristnir menn, en aðrir álíta, að ekki geti farið sam-
an að vera spíritisti og að vera kristinn, þeir um það.
Frúin sat að morgunverði, en var að skrifa minnisblað,
því að hún ætlaði á hjólhesti inn í borgina, til þess að
gera kaup í verzlunum. Skyndilega varð hún vör ein-
kennilega djúps friðar í stofunni. Hún hætti að skrifa,
kyrrðin var svo djúp, að hún greip athygli hennar. Hún
leit nú upp, og þá sá hún háa ljósklædda veru við glugg-
ann. Veran gekk hægum skrefum fram hjá henni og hvíti
hjúpurinn dróst eins og slóði eftir gólfinu. Þegar veran
nálgaðist dymar, leystist hún upp og hvarf. Fyrsta hugs-
unin, sem greip frúna, var þessi: Ef eitthvað hefur kom-
ið fyrir drenginn minn, þá er þetta aðvörun til mín
um það.
En hún vildi ekki gefa sig neinum ótta á vald, hún
var sannfærð um að sonur hennar væri heilu og höldnu
á leiðinni til Englands. Hún fór út, tók hjólhestinn sinn
og lagði af stað. En óskiljanleg angist náði valdi á henni,
svo að hún greip það ráð að snúa við og fá mann sinn
til þess að fara með sér.