Morgunn - 01.12.1951, Blaðsíða 65

MORGUNN 147
fyrir bar, en það ætti að nægja til þess að gefa sæmi-
lega hugmynd um hitt.
Ég verð nú að fara fljótar yfir söguna. Ég þori ekki
að treysta því, að ritstjóra Norðurlands hafi gengið fjár-
heimtan svo vel, að blaðið stækki um áramótin!
Ég hélt áfram að sækja fundi í tilraunafélaginu fullan
vetur, og naumlega var nokkur samkoma haldin svo, að
ég ekki reyndi með einhverju móti að grafast fyrir svik
í stóru eða smáu. Á flestum fundum varð ég einhvers var,
sem mér þótti tortryggilegt, stundum afartortryggilegt,
og reyndi svo í næsta sinn að hafa sérstaklega gætur
á því. En þrátt fyrir allt gat ég aldrei staðið neinn að
svikunum. Aftur gat ég ekki betur séð, en að mikill hluti
fyrirbrigðanna væri svikalaus virkilegleiki, hvernig sem á
þeim stóð. Mýmargt hafði ég engin tæki til að athuga,
og þori því ekkert að segja um, hvort prettum hafi þar
verið komið að.
* * #
Það var einkum ein tegund þessara undra, sem ég
reyndi sérstaklega að grafast. fyrir: hinar óskiljanlegu
hreyfingar dauöra hluta, sem enginn lifandi maður virtist
eiga þátt í. Mér fannst lang-auðveldast að skera úr þessu,
og myrkrið engan veginn gera það ómögulegt, ef allt var
vel í haginn búið. Maður varð að tryggja sér: að miðill
gæti ekki hreyft hlutina, ekki gæzlumaður, ekki aðstoð-
armaður utan húss eða innan. Tvö fyrri atriðin reyndi ég
að fá fulla vissu um, með því að sitja hjá miðli eða gæzlu-
manni, hið síðara með því að athuga herbergið vandlega
og útiloka það að aðrir kæmust að.
Víst 20 sinnum átti ég kost á því, að vita hvað miðli
og gæzlumanni leið, er ég sat einn fast hjá þeim fyrir
innan netið, þreifa á höndum þeirra beggja o. fl., meðan
hlutirnir voru á hreyfingu. Hvað eftir annað gekk ég úr
skugga um, að hvorugur þeirra gat hreyft hlutina, hvorki
beinlínis eða óbeinlínis. Ég álít, að þetta sé engum vafa
undirorpið.