Morgunn - 01.12.1951, Blaðsíða 42

124
MORGUNN
„Nei, nei, hversvegna ætti hann að gera það, jafnvel
þótt hann lifði, elsku vinur?“
„Myndir þú trúa því, ef hann sendi þér merki sitt?“
„Hvemig ætti hann að geta það?“ spurði ég óþolin-
móð.
„Þú skalt bíða og sjá til. En mundu eftir þessu.“
Þessu var nú lokið, en þetta setti mig enn meira úr
jafnvægi en fyrri sýnin, — þessi vökudraumur, eða hvað
það nú var. Ég lagði leið mína yfir í litlu kirkjuna og
reyndi að biðjast fyrir. Og nú var ég einhvemveginn glað-
ari með sjálfri mér en ég hafði nokkru sinni verið, síðan
vinur minn dó. Mér til mikillar undrunar hélt þetta breytta
hugarástand áfram. Þá var það tveim dögum síðar, að
gamli garðyrkjumaðurinn, sem þér sáuð áðan, kom hlaup-
andi til mín í mikilli geðshræringu.
„Sjáið þér, frú,“ hrópaði hann, „þér hljótið að hafa
misst þetta í rósabeðið einhverntíma í morgun; ég fann
það rétt í þessu. Það var áreiðanlega ekki í rósabeðinu,
þegar ég var að hreinsa það í gær.“
Mér til botnlausrar furðu hélt hann á yndislega falleg-
um krossi úr skomum fallegum steinum. Orðin: „en
mundu nú eftir þessu“, bárust að mér í kyrru loftinu.
„Já, þennan kross á ég, og ég get ekki þakkað yður eins
og mig langar til,“ sagði ég. Ég tók krossinn í hendur
mínar hljóðlega, en ómælanlegur fögnuður altók hjarta
mitt.
Ó, hve dásamlegt er þetta, — heyrði ég sjálfa mig segja.
Þetta hefur gerbreytt öllu lífi mínu. Ég hefði ekki hjálp-
að yður með góðgerðakvöldið í leikhúsinu um daginn, ef
ég hefði ekki verið búin að öðlast þessa reynslu. Nú veit
ég, að allt skiptir máli, sem við gerum. Nú veit ég, að
enginn dauði er til.“
J. A. þýddi lausl.