Morgunn - 01.06.1957, Blaðsíða 28

22
MORGUNN
aðist ég ekki við fólk þetta. — Held ég nú einnig af stað
upp brekkuna, því að einhver dulinn máttur knúði mig
áfram.
Eftir skamma stund kom ég — ásamt fólki þessu — að
eins konar múr, sem hvergi sást fyrir enda á. Var hlið
þarna í múrnum og í því var vængjahurð, sem opnaðist
á víxl, eins og af sjálfu sér.
Er við komum fast að hliðinu, heyri ég allt í einu und-
urfagran söng og var það ljóðið alkunna: „Alfaðir ræð-
ur“, sem sungið var. Vissi ég ógjörla hvaðan söng þennan
bar að, en svo var hann áhrifamikill, að hann tók huga
minn þegar fanginn, svo að ég var sem dáleiddur nokkra
stund.
En samferðafólk mitt, sem nú var orðið, nam eigi stað-
ar, en hélt rakleitt gegnum hliðið á múrnum og fór ég
bráðlega á eftir því, sömu leið.
Þegar gegnum hliðið kom, opnaðist nýtt sjónarsvið, svo
fagurt, að ofar er öllum mannlegum skilningi.
„Nei, hve þetta er fagurt!“ hrópaði ég frá mér num-
inn af hrifningu. — Og sannarlega var það fallegt. Feg-
urstu lönd jarðarinnar myndu verða harla tilkomulítil í
samanburði við það. Megna engin orð að gefa hugmynd
um undrafegurð þá, sem þarna gat að líta.
Það, sem mér fannst einkum heillandi við sjónarsvið
þetta, var fjallaklasi einn mikill og fagur, sem laugaði sig
þar í dýrðarljóma. Voru fjöll þessi með öllum þeim fegurstu
skrautlitum, sem unnt er að hugsa sér. Á litauðgi þeirra
tvímælalaust hvei’gi sinn líka í landslagi hér á jörðu. Að-
eins litadýrð vesturhiminsins um sólarlagsbil, eins og hún
getur mest orðið, gefur nokkra hugmynd um litfegurð
þessara furðufjalla.
Milli mín og fjallanna fögru virtist vera víðáttumikil
slétta, sem einnig var sveipuð dásamlegum litskrúða, eins
og sæi þar yfir þúsundlitt blómahaf.
Ég varð sem heillaður af að virða sýn þessa fyrir mér
og gleymdi öllu öðru, Hugur minn fylltist lotningu og