Morgunn - 01.06.1957, Blaðsíða 42

36
MORGUNN
fjarhrif — sem líkja má við þráðlaust símasamband —
einnig átt sér stað frá látnum mönnum, yfir haf dauð-
ans, eins og Marconi-skeytin berast nú yfir Atlantshafið ?
Þessu vil ég svara með því að segja frá eigin reynslu
minni. Ég átti tvær vinkonur, sem voru nánar eins og
systur. Eins og ýmsir aðrir hafa gert, bundust þær fast-
mælum um, að hvor þeirra, sem fyrr dæi, skyldi birtast
hinni, og gefa henni þannig sýnilega sönnun fyrir raun-
veruleik heimsins hinum megin grafar. Önnur þeirra, sem
hét að skírnarnafni Júlía, andaðist í Boston, skömmu eft-
ir að þær höfðu gjört þetta samkomulag með sér. Fáein-
um vikum eftir að Júlía dó, vakti hún vinkonu sína, sem
var í Chicago, af svefni, og birtist henni, ljómandi af
gleði, við rúmið hennar. Eftir að hún hafði staðið þar
þögul í nokkrar mínútur, leystist hún upp í einhvers kon-
ar ljósmistur, sem var kyrrt í herberginu í hálfa klukku-
stund. Nokkurum mánuðum síðar kom þessi vinkona Júlíu
sáluðu til Englands. Hún og ég dvöldumst í Eastnor-
kastala í Vestur-Englandi, þegar Júlía birtist vinkonu
sinni í annað sinn. Vinkonan var þá ekki farin að sofa.
Hún var glaðvakandi, þegar hún sá Júlíu eins greinilega
og nokkuð annað verður séð. Enn gat hún ekki talað, og
enn leystist mynd hennar aftur upp.
Vinkonan sagði mér frá þessari síðari heimsókn Júlíu
og spurði mig, hvort ég myndi geta náð nokkuru sam-
bandi við hana. Eg kvaðst mundu reyna það. Fyrir morg-
unverð næsta morgun var ég í herbergi mínu og hönd
mín ritaði skiljanlega, stutta en ákveðna orðsendingu. Ég
bað um sönnun þess, hver væri að rita með hendi minni.
Hönd mín ritaði: „Segðu henni að minnast þess, sem ég
sagði, þegar við komum síðast saman til Mínervu". Mér
fannst ekki vera neitt vit í þessu, en þá skrifaðist, að vin-
konan myndi skilja þetta. Mér fannst þetta vera svo mikil
fjarstæða, að um skeið neitaði ég að koma orðsendingunni
á framfæri við vinkonuna. Eg gerði það samt að lokum,
og óðara sagði vinkonan: „Er það satt? Skrifaði hún