Morgunn - 01.12.1960, Síða 37

MORGUNN
115
móður sína í mjúkum svefni við skinið af náttlampanum.
Nóttin leið á enda og gráleit morgunskíman var að fær-
ast upp á himininn. Þá var hann eins og hrifinn mjúkum
mætti upp úr svefni. Þegar hann leit upp, sá hann hurð-
ina Ijúkast upp og hönd, sem hélt á hvítum klúti, eins og
blakta í áttina til sín. Ósjálfrátt hentist hann fram úr
rúminu. En honum hafði missýnzt. Hurðin var lokuð að
innan, eins og hann hafði gengið frá henni sjálfur, áður
en hann fór að sofa. Því nær hugsunarlaust gekk hann
upp stigann og upp í sjúkraherbergið.
Þar var hljótt. Náttlampinn var brunninn út, og undir
dimmum sængurhimninum sá sonurinn í daufu skini aft-
ureldingarinnar lík móðurinnar liggja. Þegar hann beygði
sig niður til þess að þrýsta upp að vörum sínum andvana
hendinni, sem hafði fallið út af rúmstokknum, tók hann
um leið um hvíta lclútinn, sem höndin liélt meö krepptum
fingrum“.
Merkilegar draumfarir
„Fyrir nokkrum árum dvöldumst við hjónin í fáeinar
vikur á sveitasetri bróður míns. Á daginn reikuðum við
um engi og kornakra, eða ókum með börnin inn í skóg-
inn. Og þegar við komum heim, beið okkar vel búið te-
borð, og að borðinu komu stundum jarðeigendur úr ná-
grenninu. Þá var það einhverju sinni, að bróðir minn
kvartaði yfir því við nágranna okkar, sem hann var í
góðri vináttu við, að í seinni tíð hefði verið að smáhverfa
dálítið af ávöxtum úr kornskemmunni, án þess honum
hefði tekizt að komast eftir því, hver þjófurinn væri.
Þegar þeir höfðu velt fyrir sér öllum möguleikum, sem
þeim komu í hug, til að upplýsa þjófnaðinn, sagði ná-
granninn, herra B.: „Einu sinni hefir mér orðið að mál-
tækinu gamla: „Guð fræðir hinn heimska í svefni“. Og
þá sagði hann okkur þessa sögu:
„Eins og yður er kunnugt, hafði ég þann sið að læsa