Morgunn - 01.12.1966, Qupperneq 30

108
MORGUNN
um aðra grein fyrir þessu en að segja, hvað hún hafði séð.
Móðir hennar virtist vel frísk um morguninn, þegar telpan
fór í skólann, og hafði haft orð á því að fara að heiman
seinna um daginn.
Þegar telpan kom heim í fylgd með lækninum, var faðir
hennar að koma heim. Honum varð illt við, er hann sá lækn-
inn og spurði, hvort nokkur væri veikur. Telpan sagði þá, að
móðir sín væri meðvitundarlaus inni í sparistofunni, og fór
með þá rakleitt þangað. Og þar lá mamma hennar á gólf-
inu, alveg eins og hún hafði séð hana, og vasaklúturinn
skammt frá. I ljós kom, að hún hafði fengið aðsvif vegna
hjartabilunar, og kvaðst læknirinn ekki hafa mátt koma
seinna, annars hefði ekki verið unnt að bjarga lífi hennar.
Síðar kom í ljós, að konan hafði fengið aðsvifið eftir að
telpan var farin í skólann. Enginn af heimafólkinu hafði
haft hugmynd um, hvað fyrir hafði komið, né séð, þegar
hún fór þarna inn í stofuna. Hér gat því naumast verið um
fjarhrif að ræða. Sýn telpunnar virðist vera hrein fjar-
skyggnisýn. Samt sem áður er varlegra að fullyrða ekki
neitt um það.
Fjarskyggni er hér um bil eins algeng og fjarhrif. En
framan af dró hún að sér miklu minni athygli vísinda-
manna. Og bæði í Englandi og Ameríku, þar sem mest var
gert að fjarhrifarannsóknum, var fjarskyggnin varla nefnd
á nafn. Þó var henni í einstökum löndum snemma nokkur
gaumur gefinn. Er rétt að rekja hér stuttlega þá sögu.
1 fyrstu voru bæði f jarhrif og f jarskyggni sett í samband
við dáleiðslu. Mesmer, sá sem dáleiðslan er við kennd, varð
var við ýmislegt, sem benti til f jarskyggni hjá mönnum í dá-
leiðsluástandi. Um mann nokkurn, sem þá var í dáleiðslu,
að því er virðist, segir hann:
„Stundum getur hinn dáleiddi öðlazt þann innri næm-
leika, að hann fær greinilega séð bæði inn í fortíð og fram-
tíð.“ Mesmer skýrir enn fremur frá því, að einn af sjúkling-
um hans, sem var kona, hafi vísað á lítinn hund, sem hún
átti, en hafði tapað. Þegar hún var sofnuð dásvefni, kallaði