Morgunn - 01.12.1966, Qupperneq 58

136
MORGUNN
um lækningar hans og dulargáfur að segja. Er og mjög
stuðzt við frásagnir séra Árna í því, sem skráð er hér að
framan, svo og frásagnir Óscars Clausen í bók hans: Skyggn-
ir íslendingar, eins og áður er getið.
1 ævisögu sinni lýsir séra Árni Þorleifi á þessa leið:
„Þorleifur læknir var tæplega meðalmaður á hæð, en hvar
sem hann sást innan um fólk, var tekið eftir honum. Hann
var dökkhærður, og sennilega brúneygur, fremur fríður sýn-
um, hafði smáar hendur og fallegar. Það var eitthvað við
hann, sem lýsti meiri persónu, en menn áttu að venjast. Þess
vegna var ekki laust við, að fólk væri feimið við hann. Hann
var íhugandi og talaði fátt, nema á hann væri ort. Þegar
hann var með fólki, sat hann oft með höfuðið niðri í bringu
og augun aftur, og mælti þá með lokuð augu og leit niður
fyrir sig, ef hann sagði eitthvað. — Þorleifur var framúr-
skarandi trúmaður. Allir elskuðu hann, sem kynntust hon-
um. Hann var alltaf nefndur með stakri virðingu. „Hann
Þorleifur í Bjamarhöfn! Hvað er að tala um hann! Hann á
engan sinn líka.“ Þegar Þorleifur kom í Hólminn, var hann
venjulega á lafafrakka.
Þorleifur var óskaplegur dugnaðar- og fjáraflamaður,
vaskur, áræðinn og fóthvatur með afbrigðum. Hann bjó allt-
af við góð efni. Var víst oftast milli 20 og 30 manns á búi hjá
honum. Gestnauð var þar mikil. Fólk kom hvaðanæva að
sækja til hans lækningar. Ekki veit ég með vissu, hvort Þor-
leifur tók nokkuð fyrir lækningar sínar. En eftir því, sem ég
hef komizt næst, gerði hann það ekki.“