Morgunn - 01.06.1975, Qupperneq 19

SPÍRITISMINN, OG ÞAÐ SEM HANN BOÐAR
17
uni okkur þessa afstöðu próf. Haraldar, gætum vafalaust skrif-
að heilshugar undir ályktun um að viðhafa heilbrigða gagn-
rýni gagnvart dultrúarfyrirbrigðum og miða dóma okkar um
þessi efni sem önnur, við trú okkar á Krist. En þá hvílir einnig
á oltkur sú kristilega skylda að forhoða ekki að órannsökuðu
máli dultrúarfyrirbrigði sem sannanlega kunna að gerast og
hafa þýðingu fyrir trú og lífsskoðun.
III.
Auðvitað verður því ekki mótmælt að hverslconar hjátrú og
misskilningur á sér stað í sambandi við dulræn fyrirbrigði.
Það er því fullkomin þörf á að vera gagnrýninn. En þetta er
ekkert nýtt i veraldarsögunni. Það „dultrúarfyrirbrigði“ sem
kristin kirkja telur helgast sinna athafna er kvöldmáltíðar-
sakramentið, sem við allir játum að feli í sér „leyndardóm“.
Við þurfum ekki annað en að lesa íslenzkar þjóðsögur til að
sjá hvílík firn af allskonar hjátrú höfðu hlaðizt utan á þessa
„mystisku“ athöfn. Þrátt fyrir það hefir kirkjan ekki hætt að
hafa sakramentið um hönd, heldur reynt að veita hverri kyn-
slóð skilning á gildi þess fyrir trúarlíf safnaðarins. Það er sem
sagt ekkert til, sem er svo heilagt, að hjátrúin komist ekki að,
og því dýpri sem leyndardómurinn er því meiri er hættan.
IV.
En það er ekki aðeins hætta á hjátrú í sambandi við fljót-
færnislegar ályktanir litt fróðra manna á skyndifundi hjá
miðli, — heldur einnig þegar sjálfir háskólamennirnir fara
að gera sínar athuganir. Nýlega gerðu íslenzkir sálfræðingar
könnun á nokkrum atriðimi, sem snertu dularreynslu íslend-
inga. Og viti menn raimsóknin verður kveikja að þvi, að snjöll
dansmær semur „ballet“ um drauga. Auðvitað getur listafólki
dottið allt mögulegt í hug út frá hverju sem er, — en fái al-
menningur þá hugmynd, að vísindaleg drög að rannsókn dul-
rænnar reynslu eigi nokkuð skylt við draugatrúna gömlu, sem
2