Morgunn - 01.06.1975, Síða 73

HU GLÆKNINGAR
71
reyndi þá að lagfæra og bæta það, er hún hafði fært úr lagi
eða skemmt. Lengstum grét hún yfir ástandi sínu, og þeim
erfiðleikum og skaða, sem hún bakaði öðrum. Yar hún þá
að biðja menn fyrirgefningar á athæfi sínu, biðja guð að launa
fyrir þá armæðu, er hún olli öðrum, og svo að biðja fyrir
sjálfri sér. Fyrri hluta dagsins var gráturinn æðislegur, en
dró úr honum eftir því, sem á dagimi leið. Þó var hann að
jafnaði mjög sár.
Svo endurtóku dagarnir sig alveg eins, og það í sömu röð
og sagt er frá. Þó var það eigi vanalegt, að veiki Jónu hagaði
sér eftir þessari reglu. En fljótlega var því veitt eftirtekt, að
.Tóna var eigi jafn auðsveip við neinn sem mig. 1 verstu æðis-
köstunum var því kallað ó mig til að sefa hana. Eigi leið
heldur á löngu, þar til ég var tekinn frá útiverkum mínum
til að gæta Jónu æðisdag hennar, og þurflu þar eigi aðrir til
að koma. Samkvæmt því sem áður er sagt, hafði ég þá orðið
fulla trú á 'hugskeytum. Ég reyndi því að beita þeim við Jónu
i verstu æðisköstunum. Fljótt fann ég, að það hjálpaði mjög
mikið, hve vænt henni þótti um mig. Mér þótti líka vænt
um hana, eða kermdi innilega í brjósti um hana vegna veik-
inda hennar. Bar þvi enn að hinum sama brunni, og áður
er bent til, að samhyggðin er afar mikilsverð fyrír hugskeyti
og hugtöl. Einnig veitti ég þvi fljótt eftirtekt, að Jóna var
huglesari með afbrigðum. Reyndi ég því æti, að horfast í augu
við hana, þegar ég þurfti að taka ráð af henni. Ég vissi, að
ósjálfrátt fann hún þetta, því að stundum horfði hún fast og
stöðugt í augu mér, eins og hún vildi seiða hugsun mína til
sín. Brást þá eigi, að hún sefaðist eða áttaði sig. En stundum,
þegar mesta þrjózkan var í henni með að láta eigi af áformi
sínu, reyndi hún á allan hátt að forðast að líta framan í mig.
Varð ég þá að beita lagni til þess. Og aldrei mátti ég hugsa
til þess að reyna að beygja Jónu með valdi eða ákafa, heldur
með hægð. Vil ég segja frá tveim dæmum til að skýra þetta
betur.
Á Mýri var til heimilis faðir bændanna þar, Ingjaldur
dbrm. Jónsson. Hann var orðinn mjög gamall, en þó vel