Morgunn - 01.06.1975, Qupperneq 75

HUGLÆKNINGAR
73
hann þyki stundum kaldur og harðlyndur.“ Jóna varð þá
hæglát og iðraðist mjög orða sinna. Hún spurði mig, hvort
eigi væri hætt við, að þetta yrði að áhrínsorðum, og hvort
guð mundi geta fyrirgefið sér bölbænirnar. Ég sagði henni,
að hún hlyti að fá fyrirgefningu, því að hún hefði verið
reitt til reiði að ástæðulausu. Guð myndi heldur ekkert skipta
sér um formælingamar, né haga sér eftir þeim. „Ja, ertu nú
viss rnn það, Manni minn,“ sagði Jóna. „Heldur þú eigi, að
ég ætti að biðja guð fyrir Ingjaldi, og að orð mín verði eigi
að áhrínsorðum.“ Ég sagði það væri rétt, enda mætti hún
þá vera viss um, að allt væri sem ótalað, er hún hefði sagt.
.Tóna flutti svo fram, í hálfum hljóðum, heita og innilega
bæn, sem friðaði hana.
I hitt skiptið var komið það fram á vorið, að sauðburður
var rétt farinn að byrja. Jörð var orðin auð til sveita. Það var
sunnanþíðvindi, og þvi forátta í vatnsföllum. Það var helgur
dagur, og fóru nær allir til kirkju. Mun hafa verið fermt um
daginn. Þetta var æðisdagur Jónu, og var ég því sjálfsagður
að vera heima. Fóstra mín var líka heima. Næst mér hafði
hún mest vald yfir Jónu. Aðrir vom eigi heima, sem nokkuð
gátu sinnt um hana. Ég átti einnig að lita feir 5-6 ný-
bornum ám, sem voru þar norður á túninu. Ég gat haldið
.Tónu kátri og auðsveipri. En svo var það um daginn, að
okkur fóstru minni kom saman um, að óhætt myndi, að ég
liti lil nýbæranna. Eigi leið þó á löngu, áður en hún kallaði
til mín. Sagði hún mér þá, að hún hefði ekkert ráðið við
Jónu, og misst hana út. Hefði hún hlaupið suður og niður,
og sagzt ætla að drepa sig í Mjóadalsá. Ég lagði þegar á
eftir .Tónu og elti hana um 800—900 metra. Þá náði ég í
aðra öxlina á henni, en hún svipti sér af mér. Sá ég þá, að
ég hafði ekkert með hana að gera, nema ef ég gæti sigrað
hana með augunum. Hljóp ég þá fram með heimi, unz ég
hafði það svigrúm, að geta snúið mér við, og tekið framan
í báðar axlir á henni. En hún forðaðist að líta framan í mig,
og bað inig að sleppa sér, en ég bað hana að setjast niður og
tala við mig. Við sviptumst svo dálitla stund, og þvældumst