Morgunn - 01.06.1975, Qupperneq 78

76
MORGUNN
eykst á náttúrunni og manneðlinu, varpar hún nýju og skilj-
anlegra ljósi yfir Jesúm og kenningu hans og störf, og er
það mikill ávinningur fyrir trú hugsandi manna.
Þess ber vel að gæta, að Jesús telur guð föður allra manna.
Allir séu af guðlegri rót runnir. Hann og allir menn séu því
bræður og synir guðs. En sú trú hefir komið fram mjög
snemma í kristninni, og ef til vill þegar á dögum Jesú, að
hann einn væri sonur guðs. „Vissulega ertu guðs son,“ sögðu
menn við hann. Jesús hefir þó viljað girða fyrir þennan mis-
skilning á séreðli sínu. Hann neitar því, þegar hann mælti:
„Hví kallar þú mig góðan? Enginn er góður nema guð einn.“
Og þessari kenningu Jesú verður að fylgja til þess að geta
skilið hann, og fyrir hans aðstoð skilið betur manneðlið.
Eftir kenningu Jesú er uppruni hans hinn sami og annarra
manna. Elann er manns sonur og guðs sonur, eins og allir
menn aðrir. Að fjrrirbrigði urðu við fæðingu hans, er eigi
að undra. Þau eru ekki óvanaleg á undan stórviðburðum.
En einn hinn stærsti er fæðing Jesú eða hingaðkoma. Þegar
í æsku er auðsætt, að þroski hans, gáfur og göfgi hafa verið
með afbrigðum. „Sveinninn óx og styrktist fullur vizku, og
náð guðs var yfir honum." Þegar Jesús var 12 ára, og sat
meðal lærifeðranna í musterinu, benda orð hans til, að hann
hafi vitað köllun sína: þá köllun að verða andlegur leiðtogi,
frelsari og endurlausnari manna; leysa þá frá synda- og
villumyrkri með kenningu sinni, líferni og dauða. En það
ljós, er skin hér á jörðu, hlýtur einnig að skína fyrir andaðra
manna verum, þeim til líknar og leiðbeiningar, sem í myrkr-
inu eru. Að öðrum kosti getur ekkert sjálfstætt lif átt sér
stað eftir þetta líf. Enda sýnist það beinlínis gefið í skyn,
þar sem komizt er svo að orði í N.-Tm.: „I andanum fór hann
einnig og prédikaði fyrir öndunum í varðhaldi.“
Jesús finnur þó, að hann verðxn- að búa sig undir köllun
sína eða starfa, og ver hann til þess nær 20 árum. Menn
hefir greint á um það, með hverjum hætti eða hvar hann
hefir varið þessum árum, sér til andlegrar menningar og
þroska. En þetta atriði skiptir eigi miklu. Sennilegast virðist,