19. júní - 19.06.1982, Blaðsíða 40

Ég lækkaði um . . .
Framhald af bls. 38.
að þeirra átti konan mín áður en við
tókum saman.
Ég gat ekki hugsað mér að standa
einn uppi slypj>ur og snauður eftir tíu
ára hjónaband og hefði vaðið eld og
hrennistein til að fá að hafa dóttur
mína hjá mér. Hefði ég þurft að fara í
mál hefði ég gert það. En það er vitað
að ef til þess hefði komið hefði ég
ekki fengið hana. Starfs míns vegna
stóð ég illa að vígi. Pað er eingöngu
móður hennar að þakka að hún er hjá
mér. Ég held að það sé enginn stór-
vægilegur munur á móður- og föður-
tilfinningum. 011 foreldri hljóta að
hafa sterkar tilfinningar til harnanna
sinna. Pað er ekki auðveldara fyrir
föður en móður að al'sala sér forræði
barna sinna. Þannig lít ég á og á erfitt
með að kyngja J)ví að aðrir karlmenn
séu öðru vísi. Ég held })að liggi ekki
frekar í hlutverki kvenna en karla að
þykja vænt um börn. Nú hef ég meiri
möguleika á að fá forræðið þar sem
ég verð búinn að hafa hana í heilt ár
þegar lögskilnaðurinn gengur í gegn.
Ég veit ekki hvort mér hefur verið
sýnd vorkunn en ég hef verið spurður
hvort þetta sé ekki erfitt. Ég á systur
sem er í alveg sömu aðstöðu, hún er
aldrei sjturð að Jtví. I}að er ekki talið
neitt tiltökumál J)ó konur eigi börn og
séu ógiftar. Pað er kannski fyrir for-
vitni sakir sem menn spyrja mig þess-
arar spurningar. Það er nýlunda að
feður séu einir með börn um og yl’ir
tveggja ára aldur. Ég er líka einn með
hana í orðsins fyllstu rnerkingu vegna
þess að ég hef enga mömrnu til að
hlaupa til og móðir hennar Ilutti út á
land þegar við skildurn. En mér er
engin vorkunn. Þetta er algjör nýjung
fyrir mig og mér finnst J)að fremur
vera forréttindi að hafa barnið en
íþy^gs'i-
Ég er auðvitað alinn uj)p eins og
aðrir karlmenn. En rnóðir mín var
ekki mikil húsmóðir. Hún vildi vinna
úti en fékk ekki vinnu við })að sem
hún hafði unnið við í Danmörku, en
hún er dönsk. Ég man þegar bítla-
jakkarnir komust í tísku. Aurarnir á
heirnilinu voru ekki margir og ég
varð að breyta görnlu jökkunurn mín-
um sjálfur. Ég saurnaði líka alltaf
tölurnar á jakkana mína og J)ar fram
40
eftir götunum. Við systkinin lærðum
öll að bjarga okkur rneð svona hluti.
Svo það er ekkert vandamál í dag.
Það er helst matseldin sem vefst fyrir
mér. En Jrað kemur ekki að sök þar
sem við ertirn ba-ði í föstu fæði. Svo
er hægt að fá svo margt tilbúið í
verslununum og þetta hlýtur nú að
koma með tírnanurn. Ég hef líka allt-
af þurft að hirða og þrífa í kringum
mig sjálfur. Og þurfti þess nátt-
úrulega líka í hjónabandinu vegna
þess að ég bjó annars staðar alla
vikuna.
Verkaskij)ting á heimilum er tví-
mælalaust ásteytingarsteinn í margri
sambúðinni. Heilu hjónaböndin geta
farið í rúst út af uppþvottinum. En
Jtað er lleira húsverk en Jrað sern gert
er í eldhúsinu. Til dæntis að þvo bíl-
inn og gera við hann, en einhvern
veginn virðist það vera talið á verk-
sviði húsbóndans. Fjárhagsáhyggjur
skrifast líka oft á hann og inér finnst
konur Itafa tilhneigingu til að l'irra sig
ábyrgð á þeitn. Mér finnst að karl-
mönnum sé l'arið að þykja sjálfsagt
að taka J)átt í heimilisstörfum. Það er
frekar að })eir sem ekki gera Jtað séu
litnir hornauga. Það er náttúrulega til
gamaldags karlmenn enn, sem eru
algerlega andvígir |)ví að konurnar
þeirra vinni úti, en J)að er |)á fólk sem
býr við allsnægtir og getur lil'að af
einum launum.
Um svipttð leyti og við skildum
hætti dagrnamman okkar en ég var
svo heppinn að fá strax aðra hér í
næsta ltúsi. Ilún reyndist okkur mjög
vel. Það var hins vegar Ijóst frá
uj)phafi að |)að yrði ekki til frambúð-
ar. Ég held að ji>að sé best fyrir börn
að vera heima hjá mömmu eða
jrabba, eins og }>að var })egar ég var
lítill en sú tíð kernur sennilega aldrei
aftur. Fyrir jtremur vikttm fékk ég
svo j)láss fyrir hana á dagheimili, á
Austurborg. Ur glugganum mínutn í
vinunni get ég horft yfir Ieikvöllinn
J>ar allan daginn.
Launin kannski ekki. . .
Framhald af bls. 39.
verð ég að sjálfsögðu að taka mér frí
úr vinnunni og hef ekki orðið vör við
að J)að væri neitt illa séð á mínum
vinnustað.
Það var engum erfiðleikum bundið
fyrir rnig að fá dagheirnili fyrir strák-
inn. Það gengur vel og ég gæti ekki
hugsað mér að vera heima rneð hann
allan daginn þótt ég ætti þess kost. En
ég varð alveg steinhissa um daginn
þegar ég hitti mann sent var að skilja.
Og þegar hann var að grennslast fyrir
um dagvistun fyrir börnin, sagðist
hann hafa fengið þau svör, að hann
hefði betri möguleika á })ví að fá
barnapössun sem einstæður faðir en
einstæðar mæður hefðu. Ég trúði
ekki mínum eigin eyrum!
Ég velti })ví aldrei fyrir mér þegar
ég var unglingur hvort ég ætti eftir að
sjá fyrir fjölskyldu. En eins og aðra á
þessum aldri dreymdi mig um að gift-
ast og eignast fullt af börnum. Ég get
ekki sagt að mér vaxi þetta sérstak-
lega í augum. Það er ekkert mál að
sjá fyrir okkur tveimur enda er ég að
verða búin að borga af íbúðinni. Og
það er ekkert gaman að takast á við
hluti nema eitthvert erfiði sé í þeirn
fólgið. En þetta léttist niikið eftir að
ég hætti að fljúga. Það var töluvert
mál að koma stráknuin fyrir á kvöld-
in áður en ég fór í vinnuna. Maður
þeyttist svo af stað klukkan fimm og
sex á morgnana og koin ekki heitn
fyrr en seint um síðir þegar ltann var
sofnaður.
Mér finnst fæstir karlmenn hafa
sörnu ábyrgðartilfinningu og konur
gagnvart börnum og heimili. Ugg-
laust er })að líka rétt að konur hafa
ekki axlað sömu ábyrgð í fjármálurn
og karlar. En J)að er ekkert skrítið að
konur sem ekkert fara út á við, leggt
ábyrgðina af fjármálunum á herðar
karhnannsins. Þær Irafa kannski
árum saman unnið á heimilinu, J)veg-
ið bleyjur og hugsað um börn. Hafa
jafnvel ekki fylgst með fréttum vegna
þess að á þeim tíma sein fréttir eru til
dæmis í útvarjn og sjónvarpi hafa
Jtatr verið að elda, J)vo upp, baða,
hátta og svæfa. Eftir tíu ára starf a
heirnili setja Jtær sig ekki svo glatt inn
í fjármál eða aðstæður á vinnumark-
aðinum. Mér finnst stundurn að ekki
veitti af námskeiðum fyrir konur sem