19. júní - 19.06.1982, Blaðsíða 42

Kvennaframboðskonur á Akureyri fagna slgri. Fró vlnstrl: Þorgerður Hauksdóttlr, Svava Aradóttlr
ur Bjarnadóttir og Hólmfríður Jónsdóttir.
Sigfríður Þorsteinsdóttlr, Valgerð-
María Jóhanna Lárusdóttur skrifar
um kvennaframboð fyrr og nú
Með rauðan skúf
peysu“
Vorið 1982 buðu konur frarn til
bæjarstjórnarkosninga í Reykjavík og
á Akureyri. Þar sem kvennaframboð
bæði fyrr og nú eru liður í baráttu
kvenna til frelsis og jafnréttis þótti
við hæfi að /9. júní, blað Kven-
réttindafélags íslands, greindi að
nokkru frá þessum framboðum og
þeim sjónarmiðum og forsendum sem
þau byggja á að mati framboðs-
kvenna, ásamt örstuttum saman-
burði á elsta og yngsta kvennafram-
boði á Islandi.
Árið 1970 var Kvenréttindafélag
íslands stofnað og það sama ár fengu
reykvískar konur kosningarétt og
kjörgengi til bæjarstjórnarkosninga
að undangenginni ekki átakalausri
baráttu. Bríet Bjarnhéðinsdóttir skrif-
ar í Kvennablaðið það sama ár að
aðalatriðið fyrir konur sé nú að nota
kosningarétt sinn, mæta á kjörfund
og koma konum inn í bæjarstjórn.
1908 var síðan boðinn fram sérstak-
ur kvennalisti til bæjarstjórnarkosn-
inga og blutu fjórar konur sæti í
bæjarstjórn. Forsendur þessa fram-
Itoðs voru augljóslega þa:r að konur
nýttu þau pólitísku réttindi á borði
sem þær höfðu barist svo lengi fyrir
með oddi og egg, um leið og þær
sýndu fram á mikilvægi þess að kon-
ur ættu hlut að stjórnun bæjarins. í
Kvennablaðinu 1907 segir Bríet:
„Fyrir oss konur ætti aðalatriðið við
þessar kosningar að vera að koma
konurn að. Það er byrjunin sem hér er
um að ræða. Ef vér notum nú ekki
tækifærið, þá er það sú pólitíska
synd, sem hefnir sín í öllum kvenna-
málum vorum síðar. Á næsta þingi
yrði það ástæðan móti pólitískum
réttindum kvenna“. (Kvennablaðið,
30. nóv. 1907).
Af greinum Bríetar í hinu sama
blaði má ráða að á þeirn tíma hafi
ríkt rnikil bjartsýni í herbúðum kven- /
réttindakvenna um fullkomið jafn-
rétti konum til handa, næðu þær póli-
tískum og lagalegum réttindum á
borð við karla og nýttu þau til þátt-
töku í þjóðlífinu. Bríet færir enn-
fremur rök fyrir því að konur eigi
sérstakt erindi inn á vettvang ís-
lenskra þjóðmála: „Þjóðfélagið
þarfnast bvarvetna hinnar nákvæmu
ástríku móðurumhyggju kvennanna.
Ilvar sem litið er á, ættu þær að vera
með. Ba:ði sem kjósendur og löggjaf-
ar, allsstaðar þar sem ræða skal um
unga og gamla, fátæka, bágstadda og
sjúka, allsstaðar þar sem menning og
siðga-.ði þurfa talsmenn — þar eru
konurnar sjálfsagðar. (Kvennablaðið,
23. jan. 1907). Kvennaframboðin
urðu alls níu, fimm í Reykjavík á
árunum 1908—16, þrjú á Akureyri á
árunum 1910—21 og eitt á Seyðis-
firði árið 1910.
42