19. júní - 19.06.1983, Qupperneq 7

Kristín Kvaran
saman um þau mál, sem gjarnan eru
nefnd kvennamál. Guðrún Helgadótt-
ir sagði erfitt að svara þessari spurn-
ingu, hún þekkti jú ckkert til kvenn-
anna. Guðrún sagðist ekki vera þeirrar
skoðunar að það hefði nein áhrif á af-
stöðu þingmanna til mála, hvers kyns
þeir væru og að það væri hreinasla
naóðgun við konur, sem aldrei hefðu
farið fram á stuðning sem konur sér-
staklega, að halda slíku fram. Hún
rnyndi auðvitað vinna með öðrum
konum þegar hún sæi ástæðu til þess
og ef málefnið rækist ekki á grundvall-
arviðhorf hennar sem sósíalista og því
svaraði hún spurningunni játandi með
þeim fyrirvara.
Samstarf við konur
utan þings
Onnur spurning, sem varpað var
fram á fundi KRFÍ var sú, hvort níu-
rnenningarnir myndu hugsanlega hafa
samstarf við kvenfélög eða kvenna-
samtök, svo sem Kvenréttindafélagið.
Guðrún Helgadóttir svaraði þessari
spurningu eingöngu með tilliti til
Kvenréttindafélagsins og hafði þá
sama f’yrirvara og í fyrri spurningunni.
Ragnhildur Helgadóttir kvað það eig-
mlega leiða af sjálfu sér, að hún sem
rneðlimur í KRFI og í öðrum kvenfé-
lögu m, hefði samband og samstarf við
íelagssystur sínar. Sigríður Dúna
Kristmundsdóttir kvað vakandi sam-
Starf við ölluga kvennahreyflngu vera
ómetanlegt, ,,við verðum að sækja
styrk og þrótt til ykkar allra“. Jóhanna
Sigurðardóttir gat þess í þessu sam-
bandi að hún og hennar flokkur hefðu
rætt slíkt samstarf í tengslum við átak
um launakjör kvenna, þar væri nauð-
syn á samhentu stórátaki líkt og gerð-
ist á Kvennafrídaginn.
Sú staðreynd kann að hafa legið að
baki þessarar spurningar, að Kven-
réttindafélagið sem og önnur kvenfé-
lög hafa gegn um árin knúið á um sér-
stök mál við ráðamenn. Sem dæmi um
slíkt má vísa til greinar, sem Adda
Bára Sigfúsdóttir ritaði fyrir 19. júní
árið 1975 um áhrif kvenna á lög um
almannatryggingar. Þar kemur fram
að KRFI hefur löngum haft vakandi
auga með nauðsyn vissra ákvæða er
varða konur og börn og fylgt eftir til-
lögum sínum.
Guðrún Helgadóttir
A landsfundi árið 1934, var til
dæmis fjallað um kjör einstæðra
mæðra. Fram kemur í fundargerð að
þær Laufey Valdimarsdóttir og Aðal-
björg Sigurðardóttir höfðu farið á fund
forsætisráðherra til að tala við hann
máli sérstaks frumvarps um mæðra-
styrk. Árið 1934 átti Guðrún Lárus-
dóttir ein kvenna sæti á Alþingi og
hefur konunum e.t.v. þótt það væn-
legra til árangurs að tala beint við
sjálfan forsætisráðherra heldur en
Guðrúnu eina síns liðs. Þessa dagana
geta forsvarsmenn kvenfélaga hins
vegar leitað til stærri hóps kvenna með
sín hugðarmál og ekki fráleitt að gera
því skóna að samstaða þeirra inni á
þinginu gæti orðið til að draga ýmis
augljós kvennamál að landi þar.
Auður Styrkársdóttir nefnir einnig
í erindi sínu hversu mikið samband
þingkonur höfðu „lengst afvið kvenfé-
lög og kvennasamtök landsins og má
þar nefna KRFÍ, Bandalag kvenna,
Mæðrastyrksnefnd, Kvenfélagasam-
band íslands og ýmis kvenfélög um
allt land.“ Auður segir að úr þessu hafi
farið að draga á 6. áratugnum og nefn-
ir þar ýmsar ástæður svo scm ellingu
verkalýðshreyfingarinnar og aukinn
áhuga stjórnmálaflokkanna á málefn-
um kvenna og fjölskyldu.
Þá ber þess vitanlega að geta að
flestir stjórnmálafiokkanna hafa kven-
félög á sínum snærum, sem unnið hafa
að mótun og stefnu í ýmsum mála-
flokkum og haft þannig áhrif á heildar-
stefnu sinna flokka og stutt við bakið á
þingkonum. Flestar viðurkenna þó að
kvennamálin svonefndu vilji verða
neðarlega í röðinni, þegar raðað er í
forgangsröðina.
Sú hugmynd skýtur óneitanlega
upp kollinum við lestur stefnuyfirlýs-
inga flokka og samtaka, hvort ekki
megi taka til höndunum og sameina
þau mál, sem skarast og bera þau upp
hvert aföðru í sameiningu!
Hvað breytist?
Þriðja spurningin sem lögð var fyrir
þingmennina níu á fundi KRFI snerist
um það hvort þeir teldu að vinnuað-
ferðir og yfirbragð þingsins myndi
Sigríður Dúna Kristmundsdóttir
7