19. júní


19. júní - 19.06.1983, Blaðsíða 63

19. júní - 19.06.1983, Blaðsíða 63
við og einhver þekkti mann á sendibíl sem var boðinn og búinn að aðstoða, önnur þekkti rafvirkja og þriðja pípu- lagningamann. Bókaútgefendur sendu bækur og önnur fyrirtæki og einstakl- ingar ýmsan varning, svo var málað og pússað, haldið námskeið fyrir verð- andi starfsmenn og sópað út úrdyrum. Kvennaathvarfið í Reykjavík var opn- að 6. desember og þegar dæmið var reiknað út reyndist útlagður stofn- kostnaður vera kr. 7.000. Þremur dög- um seinna flutti fyrsta konan inn. Koma og fara þegar þeim sýnist Þá mánuði sem síðan eru liðnir hafa tvær konur verið fastráðnar við at- hvarfið. Þær vinna á dagvöktum virka daga, en athvarfið er opið allan sólar- hringinn, alla daga. Nokkrar konur úr samtökunum skipta því á milli sín kvöld-, nætur- og helgarvöktunum. Þótt allar þessar konur hafi farið á stutt námskeið áður en þær hefja störf eru þær ekki ráðnar vegna starfs- menntunar sinnar. Kvennaathvarfið er hvorki sjúkrahús né meðferðarstofn- un. Þar er enginn sem „leggur konurn- ar inn” eða „útskrifar þær”. Starfs- mönnunum er ekki ætlað að hugsa fyrir þær konur sem í athvarlinu dvelja heldur að veita þeim aðhlynningu, upplýsingar og stuðning. Konur geta komið í athvarfið hvenær sem þær vilja, á hvaða tíma sólarhringsins sem er og þær geta líka farið þegar þeim sýnist. Nafn þeirra og heimilisfang er hvergi skráð og allar þær sem í at- hvarfinu vinna eða dvelja eru bundn- ar þagnarskyldu um hverjar þangað koma eða hringja. Sími kvennaat- hvarfsins (91-21205) er opinn allan sólarhringinn og þangað er hægt að hringja þótt kona ætli sér ekki að koma í athvarfið. Þetta hafa konur hagnýtt sér í síauknum mæli, ýmist til að leita sér upplýsinga s.s. um réttindi við skilnað eða forræði barna eða til að fá einhvern sem vill hlusta á þær tala um það sem hrjáir þær. Þessi símaþjón- usta er ekki bundin við höfuðborgar- svæðið, heldur nær til landsins alls og reyndar hafa konur úr öllum lands- Ijórðungum dvalið í athvarfinu. Ekki sérfrædingastofhun Eins og ég minntist á áðan er kvennaathvarfið ekki sérfræðinga- stofnun. Þar eru að vísu veittar al- mennar upplýsingar og leiðbeiningar en ef leita þarf aðstoðar sérfræðinga, s.s. læknis eða lögfræðings, er það hlut- verk starfsmannanna að vera milli- göngumenn við þá sérfræðinga og stofnanir sem fyrir eru í samfélaginu og benda konum á hvert þær geti leitað til að fá úrlausn í málum sínum. Frá upphafi hefur verið gott samstarf við þær stofnanir sem einkum hefur þurft að leita til, enda má segja að kvennaat- hvarfið leysi nokkurn vanda fyrir þær sumar, s.s. lögregluna og slysavarð- stofuna sem hafa ekkert húsaskjól ann- að en fangageymslur og sjúkrastofur fyrir þær konur sem verða að ílýja heimili sín vegna ofbeldis. En þótt kvennaathvarfið sé ekki sér- fræðistofnun er þar þó fyrir hendi þekking sem erfitt er að fá aðgang að annars staðar. Konurnar sem í at- hvarfinu dvelja hafa þar tækifæri til að ræða við aðrar konur sem hafa svipaða eða sömu reynslu og þær sjálfar. Þetta er mjög mikilvægt því konursem beitt- ar eru olbeldi á heimilum sínum ein- angrast oft í neyð sinni og eiga mjög erfitt með að ræða við vini eða vanda- menn um þá bitru reynslu sem þær hafa orðið fyrir. Oft á tíðum eru líka þeir sem næst standa ekki tilbúnir til að trúa því að eiginmaðurinn eða sambýlismaðurinn geti átt það til að beita konu sína harð- rétti. Margir þeir karlmenn sem mis- þyrma konum sínum eru dagfarsprúð- ir og ábyggilegir menn út á við, þetta þurfa ekki að vera neinir rummungar eða illræmdir slagsmálahundar. Þess vegna er það ekki alltaf að konur eru teknar trúanlegar þegar þær segja frá því að maður þeirra beiti þær ofbeldi. Eins linnst sumum þægilegast að skella skollaeyrum við slíku tali eða reyna jafnvel að gera lítið úr kveinstöf- um konunnar en hvetja hana óspart til að taka sig á og gera sitt besta til að bjarga sambúðinni, hjónabandinu, fjölskyldunni, heimilinu og manninum og snúa þar með málunum við; gera fórnarlambið að hinum seka. Kona sem hefur orðið fyrir ofbeldi manns síns og fær síðan slíka umvönd- unarprédikun yfir sig skríður oft inn í skel sína og er því enn varnarlausari en áður þegar ofbeldið ríður yfir næst. Margar þær konur sem dvalið hafa í kvennaathvarfinu hafa búið við of- beldi lengi, jafnvel svo árum skiptir. Þær hafa oft sagt að athvarfið sé þeim skjól sem þær og börn þeirra hafi lengi beðið eftir. Reynsla þeirra er í mörgu lík og því hafa þær næmari skilning en flestir aðrir á þeirri kvöl og smán sem ofbeldinu fylgir. Þessar konur eru ekki alltaf að halda langar ræður en skiln- ingur þeirra er eitthvað það mikilvæg- asta sem kvennaathvarfið hefur upp á að bjóða. Ofögur mynd I kvennaathvarfinu eru færðar nafn- lausar skýrslur um þær konur sem þangað leita. Konurnar fylla þessar skýrslur út sjálfar og reynt hefur verið að gera þær þannig úr garði að þær veiti sem gleggstar upplýsingar um of- beldi gegn konum án þess að hætta sé á að konurnar þekkist. Spurt er um ald- ur, hjúskaparstöðu, starf, barnafjölda, aðdraganda ofbeldisins, hvort þetta sé í fyrsta skipti eða um síendurteknar árásir sé að ræða og ýmislegt annað. Þar sem athvarfið hefur ekki verið opið nema í nokkra mánuði og eins til að vernda konurnar sem þangað leita hef- ur lítið verið birt af þeim upplýsingum sem þessar skýrslur veita. Þó má segja að þegar sé komið í ljós það sem marga grunaði áður, að ofbeldi gegn konum á íslenskum heimilum er með svipuðum hætti og líklega álíka útbreitt og í ná- grannalöndunum, en þar hafa ýmsar kannanir verið gerðar á þessum inál- um og kvennaathvörf starfað mun lengur en hér á landi. Sú vitneskja sem athvarfið hér hefur þegar afiað sér er einnig mjög í samræmi við niðurstöður slysavarðstofukönnunarinnar og aðrar þær upplýsingar sem voru fyrir hendi. Smám saman er að koma í Ijós mynd af því hvernig þessum málum er háttað hér á landi og sú mynd er ekki fögur og í engu samræmi við þá lnig- 63
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

19. júní

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: 19. júní
https://timarit.is/publication/671

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.