19. júní - 19.06.1983, Blaðsíða 56

£
Smásaga
eftir
Guðrúnu Aðalsteinsdóttur
Pað er orðið kvöldsett. Allt er
hljóðnað í húsinu. Það þýðir að ung-
viðið er gengið til náða. Gamall vinur
er í heimsókn. Hann er í sumarfríi.
Ætlar að fórna mér einum sólarhring
affríinu sínu. Viðsitjum í hálfrokkinni
stofunni og tölum fátt. Aðeins setning-
ar á stangli. Eg er orðin þess fullviss að
hann er að hugsa um eitthvað alveg
sérstakt.
Eftir langa þögn segi ég.:
— Er ekki gaman að vera orðin lög-
reglumaður, er ekki margt sögulegt
sem þið upplifið?
Hann lítur upp hægt og seinlega og
virðist vera á báðum áttum hvort hann
eigi að svara. Eg bíð róleg, ég veit að
annað hvort segir hann eitthvað sjálf-
viljugur eða hann segir ekki neitt. Eg
toga ekkert út úr honum.
— Mér hefur ekki þótt gaman að
vinna við þetta hingað til og mín
reynsla af starfinu er langt frá því að
vera aðgengileg. Ef þú nennir að eyða
svefntíma þínum til að hlusta á mig
skal ég segja þér sögu.
56
I vetur sem leið týndist kona. Hún
var aldrei nefnd með nafni þegar lýst
var eftir henni, ég geri það ekki heldur
hér.
Ég þekkti þessa konu hér áður fyrr.
Við vorum raunar tengd, áttum sömu
hálfsystur þó að við værum ekki skyld.
Við.... Satt best að segja var þetta kon-
an sem ég elskaði og mig langaði aldrei
að eiga aðra konu. Ég hef aldrei getað
skilið hvað kom henni til að ganga að
eiga þennan leiðindakurf sem hún
valdi. Ég sá aldrei að hún væri hrifin af
honum og ég gat aldrei séð að hann
væri góður við hana eða sýndi henni
nokkra umhyggju. Það voru margir
aðrir sem litu hana hýru auga og voru
að öllu leyti aðgengilegri. Orlög fólks
eru óútreiknanleg.
Hún var svo falleg og ung og sak-
laus. Hún átti tvö fyrstu börnin sín
með tæplega eins árs millibili. Giftist
karlskömminni áður en það næsta
fæddist. Ég segi karlskömminni; hann
var svo miklu eldri en við, ég get ekki
enn skilið hvað þau gátu átt sameigin-
legt. Þau fóru aldrei út saman. Hann
fór alltaf með öðrum karlmönnum ef
hann fór út. Hún var alltaf heima.
Ég kom oft á heimili þeirra en ég
varð aldrei var við neina beiskju í huga
hennar. Hún leyndi mig því alveg ef
eitthvað hefur verið að. Mér fannst
hún alltafvera allra kvenna ánægðust
með tilveruna. Hún gekk svo upp í því
að vera húsmóðir, gestgjafi og þá ekki
síður móðir. Ég sá hana leika við börn-
in, kenna þeim að leika sér, taka þátt í
leikjunum með þcim þótt hún væri
annað að vinna; ég sá hana kenna
þeim bæði byrjunarlærdóm og svo
hjálpa þeim sem í skóla voru; ég sá
hana alltaf hafa tíma til að sinna börn-
unum sínum. Hún sagði líka oft: „Það
þarfað hlynna að sálinni engu síður en
líkamanum.“ Og það var líka auðséð á
börnunum að það hafði verið hugsað
um sálina í þeim. Þau voru indæl á
meðan þau voru heima og hölðu aðal-
áhrifin frá henni.
Börnin voru alls fimm. Tvö sem