19. júní


19. júní - 19.06.1983, Blaðsíða 17

19. júní - 19.06.1983, Blaðsíða 17
Lifandi barátta Það var miklu auðvcldara að vinna að jafnréttismálum meðan Rauð- sokkahreyfingin var og hét en eftir að hún lognaðist út af. Það var mikill styrkur þegar konur sýndu lifandi áhuga, mættu á þingpöllum og mynd- uðu þrýstihópa. Það er mikill mis- skilningur að þrýstihópar séu endilega af hinu illa eða séu til marks um ein- hverja upplausn í þjóðfélaginu eins og stundum er haldið fram. Konur mega ekki sofna á verðinum. Það er nauð- synlegt að þær sýni stjórnmálum áhuga. Það er mikið ánægjuefni að konum skuli nú hafa fjölgað á Alþingi og þá var ekki síður ánægjuefni að fylgjast með þeim fjölda kvenna víðs vegar úti á landi sem stóðu í fremstu víglínu í kosningabaráttunni þótt þær kæmust ekki í þingsæti að þessu sinni. Ef við eigum að fjölga konum á þingi fyrir alvöru þá verða þær að koma úr öllum kjördæmum landsins. Kvótakerfi og kvenfyrir- litning — Hver er þín skýring á því að ís- lenskar konur hafa átt svo miklu erfið- ara uppdráttar í pólitík en konur á öðrum Norðurlöndum? Ég hef heyrt þá skýringu að jafn- réttismálin almennt séu skemmra á veg komin liér en annars staðar á Norðurlöndum og það er áreiðanlcga rétt. Ástandið á þingi speglar ástandið í þjóðfélaginu. - Það er eins og allt of fáir hér hafi áttað sig á því að kven- frelsi er mannréttindamál — í mínum augum á nánast allt að víkja fyrir mannhelgi og mannréttindum. I kvenfrelsisbaráttunni er enginn að fara fram á meira en hann á skilið — aðeins sanngjarnan skerf af þeirri mannhelgi sem allir telja í orði að beri að virða. En kvenfyrirlitning segir meira um þann sem fyrirlítur en þann sem fyrirlitinn er. Kannski þarfað fara fram einhver félagsleg og sálfræðileg rannsókn á íslenskum karlmönnum með þetta í huga? Mér finnst sjálfsagt að koma á kvóta- kerfi og ýmiskonar aðgerðum til að minnka forskot karla bæði í stjórnmál- um og á öðrum sviðum þjóðfélagsins. Slíkar aðgerðir eru ekki forréttindi heldur aðgerðir til að jafna metin. Þær hafa reynst vel á hinum Norðurlönd- unum. Húsverkin - Hvernig hefur þér sjálfri tekist að leysa málin? Ef ég á að segja eins og er, þá hef ég verið alltof myndarleg húsmóðir af einskærum ótta við að annars yrði sagt: Þarna sjáið þið hvernig fer þegar konur eru of mikið út á við! Annars er Jón Hnefill vel sjálfbjarga. Við höfum hjálpast að eftir aðstæðum. Og heimil- ið hefur alltaf verið fámennt. Við eig- um einn son, Hans Jakob, sem nú er fluttur að heiman svo við erum aðeins tvö heima núna. Efjón heíði ekki verið reiðubúinn til að taka sinn skerf — og stundum meira en það — af hússtjórn- inni meðan ég var á þingi, hefði þetta tæplega gengið. Seinni árin mín á þingi hafði ég þó húshjálp einu sinni í viku. Það var mikil hjálp. Erfiðustu árin eru að baki — þegar drengurinn var lítill og ég vann úti og skrifaði hálfu næturnar. Viskan er númer eitt — Hvernig er þín Útópía? Ég held að hver sá sem ætlar að stuðla að betra þjóðfélagi verði að reyna að þroska sjálfan sig. Ég þekki ekki betri grundvöll en þann sem Kristur lagði og ég er æ betur að sjá viskuna í kenningum hans og dómum, þegar hann er að leysa ágreiningsefni og kenna. Mér virðist oft hafa verið lögð ofeinhliða áhersla á tilfinningarnar einar sér — gæsku og góðvild en mér finnst viskan aðdáun- arverðust. Viska Krists er hreinasta opinberun — hún sprettur sjálfkrafa upp úr kærleiksboðskapnum. Hræðilegasta aflið í manninum tel ég vera sjálfshatur og sjálfsfyrirlitn- ingu. Þú ert lifandi andi ekki síður en aðrir. Efþú útskúfar sjálfum þér, glat- ar þú hæfileikanum til að virða og elska aðra. „Elska skaltu náunga þinn eins og sjálfan þig“, sagði Kristur. Ég hugsaði mikið um þessi orð þegar ég var barn en skildi þau ekki — ég átti bágt með að trúa því að Kristur væri að hvetja menn til sjálfselsku. Ég skildi ekki viskuna í þessum orðum fyrr en ég var orðin fullorðin. Kannski er þessi viska ein þess megnug að bjarga okkur á kjarnorku- öld? Fjórir ættliðir. Svava situr á milli foreldra sinna og afkomenda. Talið frá vinstri: Hans Jakob með Jón Hnefil yngri á háhcsti, Svava, Þóra Einarsdóttir og dr. Jakob Jónsson. 17
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

19. júní

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: 19. júní
https://timarit.is/publication/671

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.