Sameiningin - 01.09.1920, Síða 15

237
Kirkjufélagið og hjúskaparhelgin.
I kirkjutíðindunum á öðrum stað í þessu blaði skýrir
séra Kristinn K. Ólafsson frá því, bvernig Baptistar í
Bandaríkjunum liafa vandað um við þjóð sína út af nið-
urlæging þeirri hinni afslkaplegu, sem hjiiskapur og
heimilishelgi hafa komist í meðal Ameríkumanna. At-
hugasemd séra Kristins, sem hann beinir að okkur kirkju-
félagsmönnum út af þjóðarböli þe-ssu, er tímabær og vel
þess verð, að hún sé vandlega íhuguð. Og til hliðsjónar
væri vel ómaksins ve-rt að rifja upp aftur aðvörunarorð
um sama efni, sem birt voru í október-blaði Sameining-
arinnar í haust sem leið, eftir séra Björn B. Jónsson.
Góð og þörf er þessi reifing málsins af hálfu forseta
og' varaforseta kirkjufélagsins. Þeir hafa rétt fyrir sér
í aðal atriðinu. Þegar svo er komið, að ein hjón af
hverjum átta sigla hjúskap sínum í strand, þá getur hver
liugsandi, (kristinn maður skilið, að þar er alvarleg hætta
á ferðum, sem með einhverju móti þarf, í Drottins nafni,
að sternma stigu við. A því getur ekki leikið neinn vafi.
Lúterskir Yestur-lslendingar eru því til þess skyldir, að
hyggja sem bezt eftir réttri afstöðu sinni við ástand
þetta; og niðurstaðan, sem þeir komast að, þarf að vera
bygð á orði Drottins.
Þetta þarf að gjörast og helzt sem fyrst. Eiginlega
er ekki gott að segja fyrir víst, hvar kirkjufélagið stend-
ur í þessu máli. Lúterska kinkjan hefir verið nokkuð
sundurþykk sjálfri sér á svæði jþví, sem hér er um að
ræða. Guðfræðingum hennar hefir ekki komið algjörlega
saman um það, hvað væri eftir Guðs orði réttmæt skiln-
aðarsök, og hvað ekki.
Saga lúterskra kenninga um hjúskap og hjónaksiln-
að er í stuttu máli þessi: Feður kirkju vorrar mótmæltu
þegar frá upphafi mannasetningum katólskunnar, sem
höfðu gjört sakramenti úr hjónavígslunni og töldu hjú-
skapar-sáttmálann með öllu órjúfanlegan, nema dauðinn
kæmi til sögunnar. Katólska kirkjan leyfði því algjöran
hjónaskilnað með engu móti. En, eins og ætíð fer, þegar
mannasetningar beita meiri þvingun og harðneskju í sið-