Sameiningin - 01.09.1920, Qupperneq 35

257
Menn hafa því fundiö þaö ráð, aö vera í hópum og gjöra
samtök. Heimili, bæjarfélag, verzlunarfélag og þjóðfélag, eru
slík samtök. Stundum eru samtök þessi gjörö af hreinum kær-
leika, stundum að eins fyrir hagnaðarsakir. Stórkostlega miki&
af samtökum heismins eru gjörð af þeim ástæðum, að einstak-
lingarnir sjá sér þann einan veg færan til að koma sjálfum sér á-
fram. Þrátt fyrir samtök getur þvi eigingirnin ríkt sem einvöld
drotning.
Guð hefir gefið manneðlinu of mikið af móðurást, vinskap,
félagslyndi, fórnfýsi, til þess að láta það komast í hendur á slíkri
drotningu. Þó sumum virðist hún fögur mær, sitjnadi á gullstóli
og greiðandi fagra lokka sína með gullkambi, er hún samt hin
argasta skessa, sem alt gott og guðlegt hatar.
1 raun og veru er, samkvæmt þessu, kærleikurinn manneðl-
inu óhjákvæmileg nauðsyn. Guð skapaði manninn í sinni mynd.
Guð er faðir kærleikans. Maðurinn átti að vera barn kærleikans.
Hann hefir, þvi miður, oft gjört sig að barni djöfulsins, sem hat-
ar, og þar af stafa misfellurnar og tjónið á mannlífsbrautinni.
Hugsjón kærleikans viðvíkjandi mannlífinu, hlýtur að vera
í algjörðri mótsögn við eðli djöfulsins, hatursins, eigingirninnar
og alls konar Loka-liðs. f stað þess að hinn sterki brjótist áfram
og merji sundur alla þá veiku, sem hann getur, hlýtur hugsjón
kærleikans að vilja öllum vel, einnig hinurn veiku, og vegna þess
að hinir veiku hljóta að verða undir í samkepninni, nema þeim
sé aðstoð veitt, eða þá hákarlar mannlífsins hindraðir frá því að
hremma og gleypa, sem kemur i sama stað niður, hlýtur þessi
mannfélagshugsjón að veita öllum hinum veikari sérstaka vernd.
Hvað segir kristindómurinn um hina veikari? Hver er
boðskapur hans um lítilmagnann ?
Eitthvað nálægt 700 árum fyrir Krist var uppi i Júdaríki frá-
bært andans stórmenni, spámaðurinn Jesaja. Ekkert annað ít-
urmenni gamla testamentisins sá eins skýr'ar myndir af guðdóms-
eðli frelsarans og framtíðarinnar eins og hann. Hinn líðandi
Messías fyrir syndir mannkynsins og útbreiðslu hins sanna
guðdómsboðskapar meðal heiðingjanna sá hann svo skýrt og
lýsti svo vel, að umsögn hans líkist helzt frásögu, sem samin
hefði verið eftir að viðburðirnir áttu sér stað.
Ein hin fegursta mynd hans af mannkynsfrelsaranum birtist
í upphafi fertugasta og annars kapítulans::
“Sjá þjónn minn, sem eg leiði mér við hönd, minn útvalda,
sem sál mín hefir velþóknun á, eg mun Jeggja anda minn yfir
hann, hann mun boða þjóðunum rétt. Hann kallar ekki og hefir
ekki háreysti og lætur ekki heyra raust sína á strætunum. Brák-