Sameiningin - 01.09.1920, Síða 42

264
sem menn eru aö togast á um völd, heibur, auS, hlunnindi, tæta
hver annan í sundur eins og kvikindin í dropanum, sem Hans
Christian Andersen lýsti í æfintýri sínu.
ÁstandiS milli þjóSanna er hiS sama og víSa enn verra.
Er nokkur svo iblindur, aS hann ekki sjái þörfina á anda Jesú
Krists til aS breyta þessu umróti djöfullegrar eigingirni, sem nú
fyllir svo stórt rúm i öllum löndum heimsins?
Hver er þá lækningin?
Jesús Kristur er óefaS lækningin, Jesús Kristur, þegar hann
er lífsafliS í sálu einstaklingsins, sem mótar alt sálarlifiS, og
afliS í öllum framkvæmdum, Jesús Kristur, helgandi alt viS-
skiftalífiS, starfrækslu stjórnanna og meSferS allra mála þjóSa á
milli. Þá fæst réttlæti fyrir alla og vernd fyrir hina smáu.
Þá skilur hver þjóS, aS allir einstaklingar koma henni viS,
aS alt böl hinna veiku, er hennar böl, eins og átumein í líkama er
böl þess líkama og aS líkaminn getur ekki vanrækt þaS, nema
sér til tjóns.
Atvinnuleysi og skortur vissra flokka og stétta í þjóSfélag-
inu er átumein fyrir þjóSina. Ástand hennar er ekki fullkom-
lega heilbrigt fyr en allir meSlimir hennar, sem Verkfærir eru,
rækja meS samvizkusemi eitthvert nytsemdar starf, og hafa nægi-
legan arS af því til heilbrigSs, siSferSilegs lífsuppeldis. AS
segja, aS atvinnuleysi komi þjóSfélaginu alls ekki viS, er eins
mikil skammsýni eins og þaS er djöfuls sinni.
Af skorti, og stundum ýmsu öSru, hrúgast fólk í óþverrabæli
stórborganna, og þar alast upp ungar sálir, sem gætu veriS hrein-
ar og hraustar, viS andlegan og líkamlegan skort, viS andrúms-
loft, sem þrungiS er af ósiSferSi. Þarna er veriS aS ala upp fólk
fyrir þjóSina. Já, þessi gróSrarstía lasta og aumingjaskapar er
aS ala upp fólk fyrir þjóSina. Glæpir og allskonar siSspilling
breiSist þaðan út eins og sóttkveikjur. Verstu átumein, sóttgerlar,
krabbamein og sullir koma þá líkamanum ekkert við, ef óþverra-
bæli stórborganna koma þjóSfélaginu ekkert við.
Hvernig getur kirkjan lagfært það sem aS er?
Hennar verk er að flytja einstaklingum og þjóðum Krist.
ÞaS gjörir hún með því aS kenna.
En hún kennir ekki nógu vel. Hún hefir ekki nógu sterkan
áhuga fyrir starfi sínu. Hún er, því miður, svo oft ánægS meS
það aS eins aS hakla sjálfri sér við. Hún hugsar of mikið um
jiSegilegan sess. Iiún forðast um of öll óþægindi af djörfuun
vitnisburði sannleikans. Hún prédikar of mikiS eftir því, setn
eyrun klæja, er of talhlýSin viS þá, sem segja: Þú mátt ekki
styggja þennan eða hinn. Kirkjan, þótt hún eigi aS heita frj.áls