Sameiningin - 01.09.1920, Side 46

268
til þess aö viöurkenna, í hverju kirkju vorra tíma hefir yfirsézt.
Þessi einkenni iþarf kirkjan að hafa, til þess aö hún geti þroskast.
O(g þessi einkenni á hún til, þó oft hafi, þvx miöur, brotleg-
um kirkjunnar mönnum sorglega yfirsézt í iþví, að leita ekki
styrktar í Guöi til betrunar og framkvæmda, honum til dýröar.
/Tímarnir taka höndum saman við ástæöur allar á vorum
dögum, og setja alt mannlífiS á fleygiferS. B'reytingadiraSans
gætir á flestum svæSum. Margir, einkum hinir eldri, hrista höf-
uSin og segja meS sjálfum sér:
“Heimur versnandi fer.”
Þá follyrSingu leyfum vér oss ekki aS gera skilyrðislaust, en
meS allri sanngirni má segja, aS fcreytingarnar mörgu, sem hinir
nýju tímar hafa í för með sér, miSa ekki allar til heilla.
Umtalsefni það, sem fyrir liggur í kvöld, er nefnt: “Kirkj-
an og vandamál mannfélagsins í samtíSinni.”
Ekkert vafamál er það, aS stóri vandinn er aS skilja, í hverju
þau eru fólgin og hver þau eru; og um þaö verða sjálfsagt mjög
skiftar skoSanir—jafnvel meðal þeirra, sem telja sig kirkjunni
tilheyrandi.
Tvö atriSi vildum vér benda á, sem til grundvallar liggja,
samkvæmt kenningu og skilningi frelsarans sjálfs, en þau eru:
i.) AfstaSa mannanna við Guð, og 2.) Afstaða mannanna
hver viS annan.
I. Afstciðci mannanna við Guð.
Ást á Drotni og hlýðni viS boS hans var þungamiðjan í
kenrffngum spámanna og leiStoga Gyðingalýðs fyrir Krists daga.
ÞungamiSjan í kenningu frelsarans virðist koma í ljós í Jóh.
3, ii : “Svo elskaði GuS heiminn, aS hann gaf son sinn eingetinn,
til þess að hver, sem á hann trúir, ekki glatist, heldur hafi eilift
lif.”
Og þegar frelsarinn var spurður um æSsta boðorðiS í lög-
málinu, þá svaraði hairn: “Þú skalt elska Drottin, GuS. þinn, af
öllu hjarta þínu og af allri sálu þinni og af öllum huga þínum.
Þetta er hiS mikla og fyrsta boðorð. En hiS annaS er líkt, þetta:
Þú skalt elska náunga þinn eins og sjálfan þig.”
Þessi atriSi hefir kirkjan leitast viö aS innræta fólki á liðn-
um öldum. Skiftar hafa verið skoSanir á því, á liönum tímum,
hvernig að Drotni verði bezt þjónaS. Þær eru skiftar þann dag
i dag.
Forn-kristnin, á vissu tímabili, áleit guSrækninni bezt til
vegar komið með því, að draga sig í hlé, út úr skarkala heimsins,
og þjóna Gllði með óskiftum huga í einveru og einangrim. Vér
erurn heillaðir, er vér lesum, liversu mikið sumir menn forn-
kirkjunnar lögSu í sölurnar fyrir þessa hugsjón sína. Sumír
þeirra voru sælir í leit sinni eftir GuSi. En óefað fóru þeir á mis