Sameiningin - 01.09.1920, Qupperneq 48

270
ert er sparaö til þess að leitast viö aö þjóna sem bezt. Allar
slíkar tilraunir eru lofsveröar og veröa í mörgum tilfellum til
mikillar blessunar. Þó getur það ekki dulist, aS alt þetta er
hverfandi í samanburði við það, að móta Ihugsunarhátt manna og
beina honum til Guðs, — og hver aðferð, sem til þess er höfð,
þarf það að vera markmiðið.
Magnleysi það, sem of víða einkennir kristið fólk, er sorg-
legt tákn þess, að kirkjan hefir vilzt út á þann óveg, að meta hvlli
heimsins meira en vilja Guðs. Vér þurfum að prófa og rann-
saka sjálfa oss — og snúa til Guðs aftur, til athugunar á vilja
hans.
“Ef hátt þú stefnir
og hræðist eigi,
ef hrindir svefni
og þerrar brár.
Og herrann nefnir
til halds á vegi,
hann heit sín efnir
í þúsund ár.”
II. Afstaða vor við náungann.
Kirkja Drottins vors þarf að vera bjartsýn. Sjaldan hefír
þess verið meiri Jxirf en einmitt nú á tímum. Bjartsýni og ör-
uggleiki eru einkenni þess einstaklings, sem trúir á sigur áhuga-
mála sinna. Kirkjan trúir, að Guð sé höfundur tilverunnar.
Hún grundvallar alla sina afstöðu á því, að Guð elskar synd-
uga menn, og sendi son sinn til að endurleysa heiminn. Hún
má aldrei loka augum fyrir |>vi, sem aflaga fer. En hún má
heldur ekki gleyma að viðurkenna það, sem miðar í umbótaátt-
ina. Sjaldan hafa áður verið gjörðar víðtækari tilraunir til að
bæta úr böli manna heldur en einmitt nú. Skyldur manna hvcrs
við sinn náunga, eru að líkindum betur ljósar mönnum nú en «)ft
áður, og tilraunir til umbóta almennari en áður. Að sjálfsögðu
er margt af þessum tilraunum fjarri |>ví að ná tilgangi síntam.
Fjölmargt af þeim er ávöxtur, óbeinlínis, en ávöxtur þó eigi að
síður af kenningu Jesú Krists.
Kirkjunni er nú oft borið á brýn, að hún svíkist um fpað
hlutverk sitt, að brýna fyrir mönnum að gæta bróður síns. Af
J>ví hún hefir ekki opinberlega barist fyrir rétti verkamanna,
halda verkamannafélögin því fram, sum hver, að kirkjan sé ó-
vinur ]>eirra; og ef ekki beinn óvinur, þá í það minsta hlutlaus,
þar sem hún ætti að vera starfandi og láta til sín taka.
Þannig lagaður dómur á kirkjuna er óréttlátur og sanngirni
fjarri. Munum það, vinir, að kirkjan á að flytja boðskap sinn
til allra manna, ríkra og fátækra, vegna J>ess að allir þurfa á
fagnaðarerindinu að halda, fátækir og ríkir, þjónandi og ráð-
andi. Hinn mesti styrkur og hið fegursta einkenni hennar á dýr-