Sameiningin - 01.09.1920, Qupperneq 51

273
an sta5 er henni það ljóst, aS þær eru hættulegar i meira lagi, bæði
fyrir andlegt og líkamlegt jaínvægi manna. En fyrir utan alla
hættu, sem af slíkum tilraunum getur stafaö fyrir líkami og sálir
þeirra, sem við þær fást, þá er þaS víst, að jafnvel þó sumir úr
þeim hópi öölist trú á annað líf, þá virðist slik meövitund ekki
mikils virði, þar sem að andatrúin viðurkennir ekki fórnardauða
Jesú; leggur alls enga áherzlu á iörun; skiftir lífinu; eSa fram-
haldi þess hinu megin í einlæga stigbreytingu, þar sem allir geta
“unniS sig áfram” af eigin ramileik; og verður því ekki séS, að.
ávinningurinn viS slíka andlega breytingu sé mikils virSi.
En sorglegt er þaS þó, aS vita ■ fólk, skírt og fermt kristiS.
fólk, fara út í slíkar ógöngur; og hlýtur sú tilhugsun aS vekja hjá
mönnum a'lvarlegar spurningar: Hver er ástæSan fyrir slíku
fráfalli? Erum vér ekki sjálfir sekir? Höfum vér ekki gert oss.
seka í því aS fara ranglega eSa ótrúlega meS boSskapinn? Hefir
ekki prédikan vor presta veriö augnaþjónusta til aS þóknast:
mönnum? Hefir ekki kuldinn í voru trúarlífi og andlega fá-
tæktin hjá oss sjálfum, rekiS suma af fólkinu út á gaddinn hjá
andatrúarmönnum ?
Vér erum partur af hinni stóru heild kirkjunnar á jarSríki..
Eítt hefir íslenzkrar kristni gætt utan stöSvanna, þar sem Islend-
ingar byggja, heima á ættlandinu og í Vesturheimi. Kristnin-
hefir veriS ljósiS, sem lýsti þjóö vorri í myrkri liSinna alda á ætt-
landi feöra vorra. Hún var skýstólpi sá og eldstólpi, sem lýsti
leið um nætur og daga á landnámsárum hér vestra. Hún er enn
—og Guð gefi aS svo verSi ávalt—ljósiS, sem lýsir oss.
Vér erum börn ihinnar íslenzku móðurkirkju, þrátt fyrir
skoSanamun á ýmsum atriðum, þrátt fyrir líkamlega fjarlægS,
stöndum vér þó næst þjóökirkju íslands.
Eitt af vandamálum framtíðarinnar, sem snertir oss hér, er
aukin samúð meö hinni íslenzku kristni. Sorgarsaga er þaö, aö
austur-íslenzk kristni og vestur-íslenzk kirkja hafa i liðinni tíð
haft svo undur glögg augu á öllum misfellum hvor hjá annari, en
gengiS fram hjá hinu mikla og marga, sem er sameiginleg eign
beggja málsparta.
GuS gefi, að þroski komandi ára verði svo rótfestur í kær-
leika hans, aö ekkert nái til að aöskilja bræSurna beggja megin
hafs, heldur fái þeir unniS sarnan í eindrægni riki GuSs til dýrS-
ar, með ihinni íslenzku þjóö, bæSi á ættjörðinni og hér í Vestur-
heimi.
AS endingu vildum vér minnast á atriSi úr fornsögunum,
sem virSist varpa ljósi yfir vandamálin sem kirkjan nú horfist i
augu viS. Svo er sagt, aS er Ólafur konungur helgi var aö
kristna Noreg, hafi harin mætt einna mestri mótspyrnu hjá
bændum í GuSbranddsdal. Þeir stóSu fastir með hinum forna
siS. Þórslíkneski sitt fluttu þeir með sér til stefnu þeirrar, er
konungur hafSi boðaS.
Var þaS árla morguns, er bændur færðu fórnir, aS konung-