Búfræðingurinn - 01.10.1951, Page 50
Verðlagsmál landbúnaðarins
Eftir Sverri Gíslason
Um síðustu aldamót voru sláturljárafurðir bænda í mjög
lágu verði. Lög voru sett í Bretlandi 1896, sem bönnuðu inn-
flutning á lifandi sauðfé frá íslandi. I’etta bann varð nrikill
hnekkir fyrir sauðfjárverzlunina. Var talið, að um þessar mund-
ir hafi bændur selt út 60—70 þúsund lifandi sauða, fyrir um 1
milljón króna.
Kjötverzlunin var þá í höndum kaupmanna. Voru þeir
flestir áhugalausir um meðferð og verkun kjötsins, enda var
íslenzkt saltket illa verkað og í lágu verði — þótti oft og tíðunr
ekki mannamatur í Danmörku, sem þá var aðalmarkaðslandið.
Kom þá fyrir að bönnuð var sala á kjötinu, og það grafið. Einn-
ig var megnasta ólag á slátruninrii og verkun kjötsins. Bændur
slátruðu sumir hverjir kindunum heima hjá sér og fluttu kjöt-
ið á hestum langar leiðir, sumir allt að 50 km. leið.
Bændur og ýmsir áhugamenn um landbúnað sáu, að hér var
úr vöndu að ráða, og að það yrði ekki gert nema með samtök-
um og félagsskap bændanna sjálfra. Fyrir eggjan bænda og
annarra áhugamanna um velferð landbúnaðarins, og afskipti
Búnaðarfél. ísl., voru menn sendir út til Danmerkur til þess að
kynna sér slátrun og verkun á kjöti og sölumöguleika á því.
Margar livatningargreinar voru skrifaðar og bændur hvattir til
samtaka. Bændur sunnanlands stofnuðu Sláturfélag Suður-
lands árið 1907. Náði félagið yfir Vestur-Skaftafellssýslu,
Rangárvallasýslu, Árnes-, Kjósar- og Gullbringusýslu, Borgar-
fjarðar-, Mýra- og Hnappadalssýslu.