Búfræðingurinn - 01.10.1951, Page 70
Notkun 2,4-D
við eyðingu illgresis
Grassvörður er venjulega skilgreindur sem samfélag lágvax-
inna plantna með margofnar rætur hver innan um aðra, og
halda þær saman efstu kornum jarðvegsins og varðveita þau
frá að fjúka burt. Plöntur í slíku gróðurfélagi skiptast í tvo
stóra flokka. í fyrsta lagi plöntur æskilegar til að mynda lang-
varandi þéttan grassvörð, tún. í öðru lagi plöntur, sem eru ekki
eftirsóknarverðar í tún, vegna lélegs fóðurgildis. Þær eru venju-
lega nefndir einu nafni illgresi. Þeim mun meiri hluti plantn-
anna í túnsverði sem telst til fyrra flokksins, þeim mun
verðmætari er hann, bæði hvað áferð og uppskeru viðvíkur. Ef
túnsvörðurinn kemst í órækt vegna áburðarskorts, sjúkdóma
eða skordýrapesta og jafnvel ófullkominnar jarðvegsloftræst-
ingar, þá fækkar nytjaplöntunum, en um leið opnast vegur fyr-
ir innrás nýrra illgresistegunda og fjölgun þeirra, sem fyrir eru
í landinu. Þá getur illgresinu fjölgað á vissum tíma sumarsins,
þegar grassvörðurinn verður gisinn vegna langvarandi þurrka
eða breytinga á sýrustigi jarðvegsins og ýmissa annarra eðlis- og
efnafræðilegra breytinga, er verða í jarðveginum um gróður-
tímann.
Ef til vill er aðalundirstöðuatriði í viðlraldi góðs grassvarð-
ar meðferð hans um vaxtartímann. Má þar til nefna örfun á
útbreiðslu fjölærra nytjagrasa á kostnað illgresisins og samtím-
is eyðing á þeim plöntum, sem eru lítt eftirsóknarverðar til
fóðurs. Gott viðhald og mcðferð túna, sem heftir ágang jurta-
sjúkdóma og skaðlegra skordýra, notkun réttra áburðartegunda
og réttur sláttutími, fjölgar æskilegum grastegundum á kostnað