Búfræðingurinn - 01.10.1951, Síða 105

BÚFRÆÐINGURINN
103
Hljóður oft ég horfði á pig.
Huggun var mér æ að sjá þig.
Alltaf varð mér á að dá pig
öðrum fremur, sem ég leit.
Er í skrúða vorsins varstu,
vissulega af öðrum barstu.
Eins og drottning úr pig skarstu
œfinlega i pessum reit.
Loftsins börn að leikjum sinum
löngum voru i garði minum,
vissu að i vörzlum pinum
voru lystug matarföng,
enda varð pér gott til gesta,
glaða, endurnærða og hressta
lézt þú aftur fljúga flesta
og fylla loftið gleðisöng.
Það var sárt að sjá pig falla,
sjá þig fölna og visna alla.
Jafnvel meðal þina og þalla
þin ég hefi saknað mest.
Nýgræðingar viðaveikir
verða nú að sýnast keikir.
Þannig hafa lifsins leikir
lamiað sérhvern héraðsbrest.
Ekki þýðir hót að harma,
hama sig með vota hvarma,
þvi skal láta lúna arma
að lægri stofnum betur hlú,
illgresið og efann kyrkja,
ungviði til lifsins styrkja,
slaka hvergi á að yrkja
inn i lifið von og trú.