Frjáls verslun - 01.09.2002, Qupperneq 79

'zvöldgönguvidnopu^y-................
dkorku, Salóme og Valdis.
I garðinum hjá Piu og Agostini. Frá vinstri: Salóme, Valdís, Agostini, Diddú,
Melkorka og Guiseppe.
„Það fer auðvitað talsvert eftir persónuleika fólks líka hvert það
leitar eftir kennslu og sumum hentar einfaldlega betur að fara til
Ítalíu en Þýskalands, þó hvort tveggja sé auðvitað gott. Menning-
arheimarnir eru bara svo ólíkir.“
Það var árið 1987 sem Diddú lagði upp í framhaldsnám, þá
með tvíburadætur sínar litlar. Hún hafði fengið kennara sem bjó
í Milanó en taldi borgina ekki henta mjög vel fólki með lítil börn.
„ítalir eru mjög elskir að börnum og landið allt má teljast fremur
barnvænt en mér þótti samt betra að búa annars staðar ef það
væri mögulegt,“ segir Diddú. „Eg var svo heppin að finna leigu-
miðlun í Verona fyrir milligöngu Péturs Björnssonar konsúls og
sú miðlun útvegaði okkur íbúð í Verona sem er hreint út sagt
yndisleg borg. íbúðin var björt og stór og það fór ákaflega vel um
okkur í henni. Það var ekki verra að rétt handan við hornið var
stærsti spítali borgarinnar. Mér þótti ákveðið öryggi í því þar sem
stelpurnar voru svo litlar. Það reyndist lika vel þegar þær t.d.
duttu á ofna og þurftu að fara í barnaskoðun og annað sem þarf
að huga að svona krílum."
Það var þó greinilega einhver munur á umönnun fullorðinna
og barna þvi Diddú segir að í eina skiptið sem Þorkell maðurinn
hennar þurfti að leita til spítalans varð þeim ekki um sel. „Hann
hafði líklega rifbeinsbrotnað og fann auðvitað tíl og leitaði til
læknis,“ segir Diddú með stríðnislegu brosi. „Það var svo ekki
annað en það að hann eiginlega strauk af skoðunarbekknum því
þeir hugðust skera hann upp og laga þetta smábrot Að minnsta
kostí taldi hann það af því hvernig þeir báru sig að og honum leist
hreint ekki á blikuna og rauk í burtu eins hratt og hann gat.“
Mátulega stór borg Verona átti sérlega vel við Diddú og fjöl-
skyldu hennar. Loftslagið er milt, borgin andar af sögu og fóUdð
er sérstaklega vinsamlegt. „Það er merkilegt að skapferfi fóDcs í
Verona virðist vera betra en í borgunum í kring. Maður finnur
það svo glöggt hvað aUir eru stressaðir og pirraðir bæði í Florens
og Feneyjum þegar ferðamannatíminn er í hámarki og aUt fuUt af
ferðalöngum. í Verona ber ekkert á þessu og fólk almennt virðist
vera í mjög góðu jafnvægi og hafa gott skap. Enda er ég óþreyt-
andi í því að benda fólki á þessa fallegu borg og skemmtilegu og
hvet fólk endalaust tíl að heimsækja hana. Verona er reyndar sú
borgin sem kemur næst Róm hvað sögu og minjar varðar og því
full ástæða tíl að skoða hana og svo er hún svo mátulega stór. Það
er hægt að ganga allt sem maður þarf að fara,“ segir Diddú.
„Það var þó ekki fyrr en í fyrra sem Islendingar tóku Verona
Italska heimilismynstrið er frekar formfast.
ítalskir karlar vilja hafa eiginkonuna heima
við og þetta er ótrúlega ríkt í þeim ennþá.
ábendingar mínar alvarlega og nú er farið að bjóða ferðir þangað
og ég er auðvitað mjög glöð yfir því.“
Heimavinnandi eiginhonur Þegar Htil börn eru í fjölskyldu þarf
að finna leið tíl að gæta þeirra á meðan foreldrarnir eru í vinnu
eða skóla. „Yfirleitt er húsmóðirin heimavinnandi á Italíu en þar
sem ég var í námi vorum við með „au pair“ stúlku með okkur tíl
að líta eftír stelpunum því Þorkell var í námi Uka og leyfi frá
störfum. Hún var mikið með þær úti við og fór oft í garðana með
þær þar sem mæður með ung börn koma gjarnan að spjalla.
Stelpurnar gripu því ítölskuna á lofti, en þær voru einmitt að byija
að tala á þessum tíma og þær áttu því auðvelt með að læra annað
tungumál.
ítalska heimiUsmynstrið er frekar formfast. Italskir karlar vilja
hafa eiginkonuna heima við og þetta er ótrúlega ríkt í þeim enn-
þá. Ungar ítalskar konur eru þó að sUta sig frá þessu smám sam-
an en afleiðingin af því er einfaldlega sú að þær giftast ekki. Þær
leggja meira upp úr eigin starfsframa. Það þýðir þó ekki að þær
eigi sér ekki elskhuga, því hlutí af ítalskri menningu er sá að
kvæntir karlar eiga sér ástkonur. Smátt og smátt breytast gildin
og það dregur úr þessu gamaldags en hlýja ijölskyldumynstri."
Verðmunurinn eilífi Eitt af þvi sem Diddú er ofarlega í huga er
hversu sterk vináttutengsl myndast á ItaUu. Hún segir að þau eigi
mjög trausta vini frá þeima tfrna sem þau bjuggu í Verona, vini
sem þau halda tryggð við. „Þessi vinátta er svo hlý og notaleg og
það skiptír engu máli þó við heyrumst ekki í nokkra mánuði. Þeg-
ar við hittumst eða tölum saman aftur er eins og það „gerst haf’ í
gær“. Það er ómetanlegt."
Verðlagið kemur auðvitað tíl umræðu þar sem tvær konur
ræða saman og Diddú verður heitt í hamsi. „Það er ótrúlegur
verðmunur á ítaUu og íslandi," segir hún. „Við vorum þarna
fimm manna tjölskylda og okkur tókst alveg ágætlega að lifa af
námslánum og smá styrk og lifa góðu lífi en hér heima myndi það
aldrei ganga." Þar með látum við gott heita og förum hvor í sína
áttína með hugann fuUan af hugsunum um sól, vináttu og ódýrt
grænmeti. SH
79