Morgunn - 01.12.1963, Blaðsíða 12

86
MORGUNN
um ekki þá tungu, sem töluð var. Svo liðu þær fram hjá
okkur með miklum yndisþokka. Hreyfingar þeirra voru
jafnblíðar og friðsælar og veðrið var þessa morgunstund.
Þegar þær voi*u komnar fram hjá,, hjaðnaði smám sam-
an kliðurinn af samtali þeirra, unz hann dó alveg út, en
við stóðum eftir gagntekin af undrun, meðan þessi sýn
hvarf í fjarskann. Og það er ekki nógu sterkt til orða
tekið, að við værum undrandi. Við vorum furðu lostin.
Svo bað ég Marion að setjast á birkilurk, sem lá rétt
við veginn, og tók að spyrja hana, hvað hún hafði séð,
og bar sögu hennar alveg heim og saman við mína. Að
lokum mælti hún eins og hún væri að svara spurningu,
sem brann í huga mér: Mér finnst eins og á þessu augna-
bliki hafi tjaldinu, sem hylur andaheiminn verið svipt
frá, og okkur leyft, af einhverri ástæðu, að sjá og heyra
það, sem líkamlegri sjón og heym er venjulega dulið.
Sjálfur bætir svo prófessorinn við: „Oft hefi ég verið
að velta því fyrir mér, hvort jólasaga Lúkasar hafi raun-
verulega gerzt, eða hún sé helgisaga ímyndunaraflsins.
En eftir að við Marion sáum englana sex í Ballardville,
efast hvorugt okkar um, að saga Lúkasar styðst við
„objectiva" reynslu, sagan er sögð af furðu lostnum á-
horfendum.“
Margery Crandon.
Það væri of langt mál að rekja allt, sem dr. Harlow
segir af Margery Crandon, en hana þekkti hann mæta-
vel. Þessi var gift frægum skurðlækni í Boston, sem
seinna var kennari í sömu grein við Harvardháskóla.
Dr. Roy Crandon var fjölmenntaður maður og áttu þau
hjónin fagurt heimili með stóru bókasafni í einu af elztu
og fegurstu hverfum Bostonborgar. Dr. Crandon hafði
verið „aþeisti" og hvorki trúað á guð né annað líf. „Mér
var lífsins ómögulegt að trúa nokkru þvílku,, sagði hann
eitt sinn. Ég hafði skorið sundur svo marga dauða lík-