Morgunn - 01.12.1963, Qupperneq 72

146
MORGUNN
in,“ þá segir guðspjallið, að orð þeirra hafi látið eins
og hégómaþvaður í eyrum postulanna.
Takið vel eftir þessu: Ekki í eyrum Tómasar eins,
heldur í eyrum lærisveinanna og postulanna allra. Hvor-
ugur þeirra Péturs eða Jóhannesar, sem vera má að
konumar hafi fyrst sagt frá upprisunni, gátu trúað fyrr
en þeir urðu vottar að undrinu sjálfir. Og á líkan hátt
virðist öllum postulunum hafa farið.
Sama máli, og ekki öðru gegnir um Tómas. Hann var
ekki viðstaddur þar sem Kristur birtist lærisveinunum
fyrst, en þegar hann kemur og þeir segja honum frá,
neitar hann algerlega að trúa fyrr en hann verði sjálfur
vottur þessa undurs. Hann kveður aðeins fastar að orði
en hinir lærisveinamir og segir, að fái hann ekki að
þreifa á sáramerkjum krossfestingarinnar álíkamaJesú,
muni hann alls ekki trúa.
Og hvað er um vinina tvo, sem fóru fótgangandi úr
Jerúsalem út til Emmaus að kveldi páskadags? Sama
máli gegnir um þá. Þeir hafa heyrt frásögu kvennanna,
sem fyrstar höfðu að gröfinni komið og séð Krist. En
þá sögu hafa þeir að engu og þeir leggja engan trúnað
á hana fyrr enn þeir lifa sjálfir hið stóra undur, að
hinn upprisni brýtur sjálfur fyrir þá brauðið í Emmaus.
„Tómas var efasemdarmaður,“ — er stundum sagt
með nokkurri ógleði. En það er víst, að um það var
hann í nokkuð göfugum félagsskap. Þar er hann hvorki
meira né minna en í samfélagi við postulana alla, að því
er séð verður af guðspjöllunum ef þau eru lesin með at-
hygli. Og við aðrar heimildir um þessi efni er ekki að
styðjast. Hér er ekkert sérstakt „Tómasareðli“ um að
ræða, heldur um mannlegt eðli yfirleitt, meðfædda tregðu
til að trúa því, sem ekki verður höndum um farið eða
augum greint.
Ug segi þetta engan veginn Tómasi eða postulunum
hinum til hnjóðs eða ámælis. Einmitt efi þeirra og það
að þeir gátu ekki trúað skilyrðislaust, gerir upprisufrá-