Morgunn - 01.12.1963, Síða 64

138
MORGUNN
að kafa nógu djúpt inn í líf þessara þjóða, og að þess-
vegna hafi ég ekki fundið það, sem ég leitaði hjá þeim.
Vera má, að þessu sé svo farið.
Fyrir sjálfs mín hönd get ég ekki annað sagt en það,
að mér gátu þessi trúarbrögð ekki gefið það, sem ég
leitaði eftir. Frá ferð minni um heim trúarbragðanna
kom ég aftur með sömu efasemdir og fylgdu mér að
heiman. En ég sneri heim með ríkari meðvitund þess,
að ef ég fyndi nokkurn tíma leiðina inn í veröld Guðs,
þá myndi leiðin liggja um mína gömlu trú, kristindóm-
inn.
*
En mörg ár liðu fyrr en þetta varð mér veruleikur.
Efasemdir slepptu ekki taki á mér. Kirkjukenningin öll
var mér svo geipilega vafasöm, að mér þótti óhugsandi,
að ég yrði kristinn.
Svar mitt er einfaldlega þetta: Það varð þá fyrst, er
mér varð það raunverulega Ijóst, að ég þarfnaðist hans,
að Kristur varð lifandi veruleikur mér. — Þegar lífið
reyndi svo á mig, að mér varð það ljóst, að ég var undir
dómi, — þá varð það, að Kristur kom til mínmeð krafti,
til að reisa mig við og gefa mér nýjan kraft til lífsbar-
áttunnar.
Það var gagnslítið að vera að rökræða þetta. Þetta er
persónuleg reynsla, upplifun. Sá sem hefir öðlast hana,
getur ekki glatað henni aftur. Og þá verður einnig það,
að spurningin um kristindóminn og hin trúarbrögðin
stendur í nýju ljósi. Þá veit maður einfaldlega það, að
kristindómurinn er sú trú, sem gefur það sem maður
þarfnast.
Ug lifi í kristindóminum verðmæti, sem ég finn ekki
í öðrum trúarbrögðum. Ég upplifi það, Guð sjálfur kem-
ur til mín. Vegurinn liggur ekki frá mér til Guðs, held-
ur frá Guði til mín, — eða svo að ég komizt öðruvísi að
orði: