Morgunn - 01.12.1963, Blaðsíða 40
114
MORGUNN
ósamræmið í því, að Guð er góður, en hefir þó ekki
mátt til þess að verja hina góðu þjáningu, og þess-
vegna tekið að trúa því að sálir réttlátra væru í hendi
Guðs og að þessvegna væri óhugsandi,. að kalla þá til
jarðarinnar gegn vilja þeirra.
En þetta eru ekki rök gegn miðilsdáinu lengur. Ef
unnt reynist að færa sönnur á það, að framliðnir menn
geti haft samband við jarðneska vini, hlýtur það að
vera vegna þess að þeir vilja það og að Guð leyfir þeim
það. Ég þarf ekki að taka fram það, að spíritistar stað-
hæfa, að yfirgnæfndi sönnunargögn séu fengin fyrir því
að sumir, a.m.k. hinna framliðnu hafi sterkan hug á að
ná sambandi við jarðneska vini sína.
Sumir eru þeir, sem afgreiða málið með því að segja
að þeir hafi meðfædda andúð á hverskonar rannsóknum
á hinum yfirvenjulega. En geta þeir verið vissir um að
þessi andúð sé meðfædd, en ekki aðfengin einhverntíma
snemxna æfinnar? Viðbjóður á því að eta rottu sýnist
meðfæddur, en vér etum með ánægju annað nagdýr,
kanínuna. Er það manni meðfætt að gera þennan grein-
armun? Það er alveg sízt, að samúð eða andúð, sem
virðist meðfædd, er í rauninni ekkert annað en áhrif
frá menningarumhverfinu, sem hafa seitlað inn í oss.
Ef vér gætum flutt roskna konu með útvarps- eða sjón-
varpstæki til 17 aldarinnar, þá ætti hún það á hættu að
verða brennd. Og nágrannar hennar myndu vafalaust
telja sig hafa meðfædda tilfinningu fyrir því, að það
væri eitthvað óheilbrigt við þessi tæki. Upplýstir 20.
aldar menn sjá ekki djöfulinn í hverju því, sem er ó-
venjulegt.
Yfirleitt má segja, að ýmsir siðir og viðhorf til dauð-
ans, sem sjálfsögð þóttu áður fyrr, séu ekki hugþekk
menntuðu fólki lengur. Svörtu sorgarklæðin, margskon-
ar guðræknishjal og kirkjugarðsdýrkun, þetta eru efni,
sem hugsandi kristnir menn gætu haft miklu skynsam-
legri afstöðu gagnvart, en allur annar þorri mannkyns.