Morgunn - 01.12.1977, Blaðsíða 72

150
MORGUNN
þess að losna við hina. Einu sinni þegar maðurinn minn vildi
hætta, sóttu þessar verur að mér og átti ég í fullu fangi við
að reka þær út úr herberginu, en þær komust ekki fram hjá
mér. Ég svaf nær dyrunum. Gat ég komið þeim út úr her-
berginu og fram á gang. Rak ég þær út með frekju og heyrð-
ust í þeim óhljóðin langa leið. Þegar maðurinn var sofnaður,
fór ég fram og hastaði á þá, en veinin héldu áfram svo ég fór
að kenna í brjósti um þá og fór að biðjast fyrir. Voru þeir
fyrst á stærð við krakka, þar sem þeir húktu upp við vegginn,
en þeir smá minnkuðu og urðu að engu og hljóðin hættu um
leið. Það var eins og þeir sykkju ofan í gólfið. — N.H.
Reykjavík, júlí 1977.
Heiðraði ritstjóri, Ævar Kvaran.
Mér þótti þetta fyrirbæri, sem um getur í meðfylgjandi
grein það merkilegt og sérstakt, að gaman væri og fróðlegt,
að það væri geymt en ekki gleymt.
Hér er líka um svo grandvarar og sannorðar frúr að ræða,
þær Pálínu R. Kjartansdóttur, ráðskonu Náttúrulækninga-
hælisins i Hveragerði og Hildi Rlöndal, símakonu hælisins.
Það er þvi bón mín, að frásaga þessi verði birt í „Morgni“
við tækifæri. Þá fengjum við það í hið mikla safn, sem ég og
fleiri eiga frá upphafi.
Með kærri kveðju,
Har. S. Norðdahl.
SÁLFÖR, TVÍFARI EÐA HVAÐ?
Mér finnst vel til fallið að biðja „Morgun" að flytja frá-
sögn af mjög sjaldgæfu fyrirbæri, þó ekki óþekktu, sem átti
sér stað í októbermánuði austur á lækningahælinu í Hvera-
gerði, haustið 1974. Tvær elskulegar frúr, sem hér eiga hlut
að máli, þar eystra, hafa góðfúslega ritað bréf, um það sem
skeði, og lýsa þvi vel.